Indywidualizm - możliwe?

Eddie

Ciekawe spostrzeżenia Very Happy

.
Generalnie - zgadzam się - co do tego, że ludzie którzy swoich własnych pasji nie mają zazdroszczą tym wszystkim pozytywnie zakręconym maniakom Very Happy

. Oczywiście najłatwiej jest im takich ufoków przekreślić i powiedzieć, że nasze zainteresowania to jakaś niezdrowa obsesja. Moim zdaniem - taki mechanizm obronny. Nie potrafią sobie znaleźć czegoś, czym naprawdę mogliby się cieszyć - to nas negują. Ja ze swej strony nie mam im tego za złe - raczej trochę mi ich szkoda - dużo tracą - to musi być smutne - tak żyć nie doładowując się niczym pozytywnym. Ja bym zwariowała - wtedy byłabym nieszczęśliwa - a tak to udaje mi się zachować równowagę - nawet ze wskazaniem na szczęście czy zadowolenie w tym takim ogólnym bilansie szczęścia Laughing

. Nie, bo moim zdaniem - serio - na tym polega cała sztuczka - nie żeby czekać aż szczęście łaskawie do mnie przyjdzie, tylko po prostu samemu wykreować przestrzeń, w której będę się czuć szczęśliwym człowiekiem. Więc, podsumowując - wszystko sprowadza się chyba do tego, że nam zazdroszczą tego, że dzięki czemuś tam - czemukolwiek - jesteśmy bardziej zadowoleni z życia. A więc - totalna racja.

Jeszcze a propos tej schematyczności...
Kiedyś byłam w metalach (rany, jakie wyznanie Laughing

) - tak na serio serio - wiecie glany (które btw zostały mi do dziś), czarne ciuchy - taka konwencja, niszowa subkultura - plus wzory zachowań - chlanie najtańszego wińska, włóczenie się po jakichś koncertach (to też mi zostało Very Happy

), i robienie różnych dziwnych rzeczy - bardziej dla pozy niż żeby naprawdę kryła się za tym jakaś straszna ideologia - wiecie - tak samo jak kiedyś dzieci-kwiaty pozowały na hippisów. No i oczywiście gotowa byłam pójść na wojnę z całym dresiarstwem i skejtostwem świata - za to, że są beznadziejni i podporządkowują się masom. Starsi znajomi zawsze mówili, że nam (dzieciakom) kiedyś to przejdzie - a my oczywiście na nich - pozerzy!!! Ale w końcu sami "złagodnieliśmy" - już nie jesteśmy tak radykalni Laughing

. To było ciekawe doświadczenie - taka reinterpretacja podejścia do kwestii "bycia prawdziwym metalowcem" Laughing

.
Nie wiem po co ta dygresja - chyba miała zilustrować to, co chciałam powiedzieć - a mianowicie - dzisiaj już nie uważam żeby w tym wszystkim chodziło o nie podporządkowywanie się jakimś tam wzorcom żeby podkreślić swój indywidualizm. Tak naprawdę można go podkreślać na 1000 innych sposobów - a raczej na jeden tylko - po prostu będąc sobą. Moim zdaniem nie jest ważne to, czy twoje zainteresowania koncentrują się wokół czegoś, co "wyskakuje z lodówki" czy też są to rzeczy totalnie wydumane z kosmosu, o których przeciętny człowiek nie ma pojęcia, albo ma pojęcie bardzo blade. Ważniejsze jest to - co przez to wyrażasz. Jestem przekonana, że ktoś kto odpływa opisując walory estetyczne techno czy dance jest nie mniej "prawdziwy". Nie wiem - tak to czuję. Ale może ten punkt widzenia to po prostu gadanina kogoś, kto zdradził ideały młodości i próbuje się jakoś usprawiedliwiać Laughing

.

Jeszcze jedno - lubienie Piratów, czy RHCP albo nawet mojego zespołu (Maiden - już zapewne wiecie) - to tak naprawdę nie jest żadne wyłamywanie się ze schematów, w które usiłuje nas wtłoczyć konsumpcyjne społeczeństwo. To, że Piraci to film dla szerokiej publiczności - wiedzą wszyscy, nie trzeba nikogo przekonywać. A z tą muzyką - generalnie te zespoły różnią się od tego nurtu, który lansuje MTV - ale to nie zmienia faktu, że i tak siedzą totalnie uwikłane w to bagno przemysłu muzycznego - racja, że to jest "muzyka alternatywna", więc z założenia target jest węższy - ale i tak to ogromny biznes i ludzie trzepią na tym niewyobrażalne pieniądze. Swoją drogą - akurat RHCP miało przed gigiem w Polsce niezłą promocję w MTV właśnie. Więc - żadne bohaterstwo - w kategoriach odcinania się od konsumpcjonizmu.

Myślę, że akurat bycia fanem czegokolwiek nie należy rozpatrywać w kategoriach wyłamywania się z jakichś tam schematów. Ja na przykład w ogóle nie uwzględniam tej kategorii w swoich rachubach. Mogę sobie być fanką totalnie komercyjnych "Piratów z Karaibów", których uwielbiają miliony osób na całym świecie - nie przeszkadza mi to. Tak samo - mogę się zachwycać utworami Joe Bonamassy, którego prawie nikt w Polsce nie zna albo piosenkami Pussycat Dolls - jeżeli tylko mi się podobają. I nie uważam, żeby ten drugi przypadek był jakąś plamą na honorze. Olewam obie presje - zarówno tę, którą wywierają na mnie masy, każąc zachwycać się tym czym karmi telewizja - jak i tę, którą wywierają grupy trzymające się z dala od mainstreamu, nie pozwalając babrać się w komercji. Sama sobie będę określać to, czym chcę się zachwycać.

No to się wyłamałam Laughing

. Z obydwu, ale tak naprawdę z żadnego w całości Laughing

.

Anajulia

Eddie! Kocham czytać Twoje posty! Szczerą, bezwarunkową miłością Very Happy

Cóż, gdyby nie to, że mi nie wypada, powiedziałabym po prostu, że podpisuję się wszystkim kończynami pod słowami przedmówcy Very Happy

. No ale rozwinę myśl.

Święta racja! Nie po to się coś wielbi, by być z modą na bieżąco, czy wprost przeciwnie - pod prąd. Deklaracja fascynacji o takim podłożu jest z natury sprzeczna - no bo przecież utożsamiamy się wówczas z czymś nie dlatego, że to nam się podoba i ogólnie podnosi poziom endorfin, ale dlatego, że chcemy pomajstrować przy swoim poczuciu wartości - czy to w grupie, czy na jej tle.

Kiedy ja wpadam w jakąś fascynację, to zwykle ostatnie co mnie interesuje to odbiór społeczny danej rzeczy. Jej popularność to sprawa wtórna, która ma dobre i złe strony. Dobre są takie, że jak coś "wyskakuje z lodówki" to nie muszę stawać na uszach by zdobyć to, bez czego chwilowo nie mogę żyć Very Happy

Co więcej, mam z kim pogadać, podzielić się. Wady? Oczywiście poczucie, że to co kocham się jakoś dewaluuje. Ale jakie ma to wszytko znaczenie w obliczu faktu, że chce mi się żyć?!

I właśnie to doprowadza ludzi do szału. Bo Polak już tak ma, że jak sąsiadowi nie jest równie źle jak jemu, to mu otruje psa, czy chociaż ławkę przed domem podpali. Ja już nie mówię o nietolerancji dla czyjejś odmienności. Mówię o czystej, bezinteresownej zawiści, agresji, jaką wywołuje czyjś uśmiech i entuzjazm, tylko dlatego, że samemu nie potrafi się ich w sobie wykrzesać. Ciekawe, czy ludzie wszędzie są tacy, czy tylko w naszym pięknym kraju

Eddie

Dzięki

.
Ja nigdy nie wiem, czy to co piszę ma sens - znaczy się - w momencie kiedy piszę - to dla mnie ma - ale zawsze mam wątpliwości czy w sensie ogólnym jest to sensowne Laughing

. Ale jak więcej osób się z tym zgadza, to znaczy że nie jest tak źle. Very Happy

W ogóle - Ana - charakter narodowy Polaków to jest coś, co zawsze mnie rozczulało Laughing

. My jesteśmy z różnych względów mocno skrzywieni. Już np. u Amerykanów nie będzie żadnej zawiści na takim tle. Ale też - charakter narodowy to mocno kontrowersyjna kategoria - jedno wielkie uogólnienie, ale coś w tym jest... Miałam kiedyś nawet przez jeden semestr zajęcia o kulturach organizacyjnych różnych narodów - fajne nawet - analizowało się je w takich specjalnych, stworzonych przez jakieś mądre głowy wymiarach. Ciekawe to było - ale czasem wydawało się mocno naciągane.

KresKa

Anajulia

Eddie

No, dokładnie - jest tak jak pisze Ana.

Po pierwsze - schematyczność to zwyczajnie popadanie w schematy - nie ma to nic wspólnego z kochaniem bez zastanawiania się - czy raczej kochaniem bez przekonania (wolę tak - bo jest we mnie dużo, nawet bardzo dużo, z romantyka i racjonalizowanie uczuć wydaje mi się mocno podejrzane). Oczywiście - zupełnie inna sprawa - że dziś bardzo często jedno z drugim się zbiega. Ale nie sama schematyczność jest problemem - właśnie po to napisałam tamtego posta, żeby podzielić się z Wami tą refleksją, którą poczyniłam na pewnym etapie życia. Zawsze wojowałam ze skejtami - nie dlatego, że odmawiałam im prawa do słuchania hip-hopu, tylko dlatego, że twierdziłam, że są beznadziejni, bo dają się zamykać w schematy. Dopóki nie zauważyłam, że sama będąc takim heavy metal warriorem też siedzę uwikłana w schematach. To tak naprawdę nie jest niczym złym - bo jeśli się coś naprawdę kocha - to ta kategoria jest zupełnie bez znaczenia.

Oczywiście nikt nie musi się z tym zgadzać - połowa podstarzałych rockersów z mojej rodziny to nadal łoriory - w sensie na przykład cały czas wypominają mojej siostrze, że przerzuciła się z rocka / metalu na MTV i ogólnie - nigdy nie wybraliby czegoś spoza przegródki "alternatywa". Ale w żadnym wypadku nie krytykuję ich za to - tylko po prostu ze swej strony uważam, że to tak naprawdę nie jest żaden problem - już dawno przeszłam nad takimi rzeczami do porządku dziennego.

Po drugie:

KresKa

Źle napisałam...

Karottka

1. Mogę prosić o zwężanie myśli, bo się gubię Very Happy

2. Czyli lepiej jest nie mówić, że ktoś popada w schematy, zanim samym się nie popadnie? Bo z tego, co przeczytałam - schematyczność i indywidualność zbiegają się...
3. Racja... Ja to już tak ich kocham, że próbuję się dowiedzieć, czy mam w przodkach pirata XD

Eddie

KresKa

Eddie

Anajulia

Anajulia przybywa wyłożyć Laughing

Przeanalizowałam na spokojnie waszą dyskusję i wydaje mi się, że poniższy cytat uchwytuje istotę problemu:

Karottka

Mi troche tak Very Happy

A skąd wiadomo, co pokazuje igła kompasa? I czemu ludzie nie mogą być po prostu sobą? To straszne, gdy ludzie robią coś tylko po to, żeby przypodobać się innym Razz

...

KresKa

Eddie

Ja się domyśliłam o co chodziło Very Happy

. Myślę KresKo, że mamy tę samą rysę - obie tragizujemy rzeczywistość... Smile

To typowe dla romantyków - a ja w dużej mierze jestem romantyczką, myślę, że Ty również - skoro tak lubisz tą epokę Very Happy

. Mam rację? Smile

Słuchajcie, generalnie jak na razie wnioski z tej dyskusji są bardzo optymistyczne. Czytanie postów Anajulii pozytywnie nastawia do świata Smile

.

Ale... Nie wiem czy chcecie - ale nawet na tym etapie mogę to wszystko podważyć i rozdramatyzować - tylko, że to może zburzyć spokój ducha już uspokojonych... Więc decydujcie Smile

. Ja tam mogę zakwestionować chyba wszystko - wolność, równość, braterstwo, wiarę, nadzieję, miłość, dobro, zło, sprawiedliwość a nawet iluzyjność Laughing

. Bardzo łatwo przychodzi mi wkręcanie się w spiralę ogólnego bezsensu, mogę też wkręcać innych - do usług Laughing

, oczywiście - jeśli tylko się dają... Ale na szczęście mam też rysę racjonalistyczną (chociaż raczej słabszą) i umiem się pohamować w porę... Tak więc jestem w sumie nijaka - ani ze mnie optymistka ani pesymistka. Ale lubię dyskutować Very Happy

.

Zgadzam się z KresKą, że trudno jest być sobą - i to nie tylko ze względu na otoczenie, ale również ze względu na siebie samego Very Happy

. <--- Nie wiem po co ten emot - chyba nie ma się z czego cieszyć Laughing

.

KresKa

Anajulia

Karottka

Wiesz, ta ,,straszność" polega na tym, że bardzo często spotykam się z osobami, które właśnie tak się zachowują. Oczywiście, wy też się spotykacie, ale ja widzę coś takiego w mojej klasie. Każdy chce być popularny i nie zawsze mu to wychodzi. To znaczy:
- Straszność polega na tym, że każdy chce być taki i taki, ale za to inne osoby nie tyle, co go ignorują, a nawet niecierpią bardziej, niż wcześniej.

Aletheia

Zajrzałam tu kiedyś, poczytałam, może nawet chciałam coś dopisać, nie pamiętam już, w końcu machnęłam ręką, szczególnie że temat przysechł. Nie upieram się przy odgrzewaniu, ale zostałam niedawno zapytana o zdanie w tej kwestii. I muszę jednak odpowiedzieć tutaj, żeby ogłosić, że zgadzam się z Eddie! Very Happy

Nie tylko z nią, ale nigdzie się z nią tak jeszcze nie zgadzałam jak tutaj, więc zasługuje to na wyraźne ogłoszenie Laughing

Lubienie/nie lubienie, wybieranie obiektów uwielbienia... Podpisuję się pod zdaniem Eddie wszystkimi kończynami! Laughing

Nie zastanawiam się, dlaczego coś mnie interesuje, pociąga, zachwyca... Nie w MOMENCIE tego zachwytu. Potem, jak już solidnie nasiąknę pasją, mogę pomyśleć, czemu nie. Ale w próbie odpowiedzi na pytanie "czemu właśnie to" będzie zawsze coś wymuszonego, sztucznego. OK, mogę oczywiscie powiedzieć, że ten czy inny pisarz/malarz/film/aktor/książka... (bluzka? bransoletka? czemu nie? to też jakaś decyzja, jakieś "podobanie") podoba mi się/nie podoba bo... /tu wstawić ulubione używane powody/ Ale przecież można pytać dalej - czemu właśnie te a nie inne powody? Czemu dla mnie ma znaczenie jakość pisarskiego stylu i jakich używam kryteriów oceny? Czemu malachit a nie turkus? Czemu kot a nie pies? Laughing

Łańcuszek wyjaśnień zawsze doprowadzi do niewyjaśnialnego, do najgłębszego, pierwotnego "bo tak/bo nie". Nasze upodobania są wypadkową miejsca i czasu w którym się wychowaliśmy i pamięci emocji pochodzących z indywidualnych doświadczeń. A to i tak okropne uproszczenie... W sumie, zmierzam do tego, że nie wybieram sobie pasji. Nikt chyba nie wybiera. Pasja wybrana świadomie jest fałszywa, nieautentyczna. Płynie z czegoś w rodzaju snobizmu, próby kreowania siebie. A zatem jest zaprzeczeniem indywidualizmu, bo oznacza że oglądam się w swoich wyborach na zdanie otoczenia.

Co prowadzi do sprecyzowania mojego pojęcia indywidualizmu - to byłoby po prostu kierowanie się w decyzjach tylko swoim zdaniem, swoimi impulsami. Cóż, w praktyce nierealne w 100%, bo na nasze decyzje ma wpływ nie tylko aktualny moment, ale cały nasz bagaż nawyków, wychowania... Na które oczywiście wpłynęło otoczenie. Ale nawet w tej sytuacji mozemy dążyć do zachowania indywidualizmu - poprzez nawyk krytycznego rozumowania, podważania autorytetów (tak! także własnych! przede wszystkim własnych!). Niekoniecznie muszę tracić indywidualizm postępując i wybierając zgodnie ze zdaniem większości. Stracę go dopiero, gdy mój wybór zostanie PODYKTOWANY zdaniem większości. Można przecież iść tą sama drogą z różnych powodów. Dlaczego miałoby mi przeszkadzać, że PotC bije rekordy popularności? Przeciwnie, z jednej strony cieszę się, że jest nas więcej, a z drugiej w jakis sposób jestem dumna z powodzenia mojej pasji, to jakaś niewątpliwa satysfakcja. W sumie czy to takie dziwne? Indywidualizm straciłabym tylko w wypadku, gdyby moje uwielbienie wyrosło na tle "bo to jest modne, trzeba nadążać za trendami!". Nie, wcale nie trzeba. To żadna pasja, to tylko poza.

Karottka

Po przeczytaniu tegoż postu właśnie sobie przemyślałam mój problem... No ale, czy oryginalnym być to znaczy słuchanie Michaela Jacksona i wielbienie go nade Johnny'ego? Razz

Wg mnie to u mnie dziwactwo. Zawsze tylko Johnny i Johnny, a teraz, kiedy mam dostęp do jego znajomych, zaczęłam kochać kogo innego... Niekiedy indywidualizm wiąże się z poświęceniami, jakimi jest wytykanie indywidualnych upodobań czy nawet upokorzenie... Ale można powiedzieć, że mój problem wcale nie jest problemem... Podczas, gdy moja klasa słucha Eski i wszystkich trendów, ja skupiam się na Królu Popu, jakim jest mój idol - Michael Jackson. Więc pomyślałam nad rozwiązaniem mojego problemu w ten sposób:
Nikt nie jest w 100% normalny. Jest przynajmniej 1%, który wyróżnia go z tłumu. Ma swoje upodobania i niekiedy własny świat, do którego się ucieka, jak choćby Jack. Wyobraźcie sobie taką sytuację:
Jest 5 przyjaciół. Jeden interesuje się motoryzacją, drugi muzyką, trzeci sportem, czwarty informatyką i piąty językami obcymi. Nagle ktoś z nich przyprowadza 6 osobę, która słucha bodajże Tiny Turner... Kiedy to wyjawia w nadzieji, że go jakoś zaakceptują, tamci wytykają go palcami. Czemu? Bo dla nich Tina Turner to przeżytek. Podobnie jest ze mną. Że mam coś wspólnego z piractwem, to jeszcze pasuje rodzinie, ale moje upodobanie do dziwnych facetów to przesada dla nich...
Więc indywidualizm to nic innego, jak oryginalność osoby, która w gronie jednego hobby mówi, że woli co innego. Jednak tylko ci dorośli duchowo wiedzą, że moda to zwykły wymysł.
Ci, którzy nie mają własnej pasji, są moim zdaniem płytkomyślący (bez urazy dla moich znajomych, choć wiem, że każde z nich ma swoją wybraną pasję).
Więc moim zdaniem indywidualność może zdziałać więcej, niż schematyczność.

Edit by Anajulia: Część posta ocenzurowano - podżeganie do off-topa Wink

.

sabinsien

mi jest to obojętne, czy ktoś mnie lubi czy nie. Jak lubi to fajnie, a jak nie to nie, łaski bez, nie rozdzieram szat z tego powodu. Na szczęście moi znajomi znają moje pasje i jest im to obojętne. Ja w swoim środowisku jestem jakby to określić, oryginalna przy bliższym spotkaniu. Dopiero wtedy wychodzi, że mam inne pomysły na przyszłość niż inni, mam inne idee.

Aletheia

sabinsien

może źle sie wyraziłam, akceptują i korzystają czasem z moich pasji, żebym poprawiła zdjęcie itp albo jak ktoś robi fotki w klasie to tylko/w większości ja, i to bardzo miłe jest Smile

trochę smutno, ale w necie jest duzo takich jak ja Razz

Aletheia

E tam, "hej, poprawisz mi fotkę?" to żadne dzielenie pasji, to najwyżej dopraszanie się o przysługę... Neutral

Myślałam raczej o natrafieniu na kogoś, kto też się tym zajmuje, wymiana opinii, autentyczne zainteresowanie itede. Chociaż racja, że zamówienia i prośby o fotoreportaże mogą być bardzo fajne. Smile