David Bowie

Kaileena_Farah · Wysłany: Sob 16:45, 29 Mar 2008 Temat postu: David Bowie

(pisane z pasją - ot, dla siebie)

Ożesz! Zdecydowałam się na napisanie tego tematu!
Od czego w ogóle zacząć? Od tego, że całkowicie mnie opętał? Od tego, który album kocham najbardziej? Który utwór? Które wcielenie?... Nie! W przypadku tego człowieka, wszelkie podsumowania mijają się z celem. Jeszcze miesiąc temu, nigdy nie powiedziałabym, że "weźmie mnie" do tego stopnia. A jednak! Panie, panowie (ano, jednego pana mamy, mistrz Iwan Wink

!)...! Ta-dam.

Trochę suchych informacji.
David Bowie, a właściwie David Robert Jones, to angielski piosenkarz, aktor, producent, multiinstrumentalista (pianino, gitara, saksofon). Dlaczego zmienił nazwisko? Ano, po to, by nie mylono go z perkusistą popularnego w latach 60's zespołu The Monkees, którego zwano Davy Jones (brzmi znajomo? Wink

...). Właśnie wtedy David zaczynał karierę.
Pierwsze płyty nie przyniosły mu rozgłosu, ale też nie zniechęciły do dalszych, muzycznych poszukiwań. W 1967 wydał swój premierowy album, "David Bowie". Szersza publiczność napatoczyła się dopiero przy okazji drugiego krążka, wydanego w 1969 "Space Oddity", zawierającego nieśmiertelny przebój Bowie'go o tym samym tytule. Piosenka stała się rozpoznawalna, gdyż użyto jej podczas transmisji pierwszego lądowania człowieka na Księżycu.
A później nastąpił przełom. Po wydaniu świetnie przyjętego przez fanów i krytykę, "Hunky Dory".

Bowie wymyślił postać, która miała zrewolucjonizować jakość Muzyki. Ziggy Stardust to fikcyjna persona, w którą wcielał się Dave w latach '71-'73. Ziggy rozwinął skrzydła na wydanym w '72 albumie, "The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars". I to jak!
"Ziggy Stardust" to legenda sama w sobie. Bowie nie tylko wymyślił tę postać i opisał jej losy na swoim koncepcyjnym arcydziele, ale także wcielił się w nią w pełnym znaczeniu tego słowa... Ziggy to kosmita przybyły z Marsa, który niespodziewanie staje się na Ziemii gwiazdą rock'a. Nie można zaprzeczyć, że pewne aspekty tej historii, są czysto biograficzne Laughing

. Nie da się opisać. Trzeba posłuchać.

Następna, wielka płyta Bowie'go to "Aladdin Sane" (1973). Tytuł jest dwuznaczny, ponieważ można go odczytać także jako "A Lad Insane", co w wolnym tłumaczeniu znaczy tyle, co "Szalony Chłopak". Cóż - Bowie nadal ma na myśli siebie. Album jest półkoncepcyjny, opowiada o rozpadzie społeczeństwa, porusza wiele kwestii, które nurtowały Dave'a w tamtych czasach. Mamy tu głównie klawisze - mnóstwo wyjątkowo pięknych partii granych na pianinie i dwa przeboje: "Jean Genie" (podobno inspirowane osobą Iggy'ego Popa, z którym Bowie się przyjaźni) i "Let’s Spend The Night Together", cover Stonesów, zagrany mocniej, szybciej, z pazurem. Przy okazji "Aladdin...", David wciela się w postać tytułową. Nadal jest podobny do Ziggy'ego, lecz jego wygląd sceniczny ulega pewnym zmianom - kosmiczne kombinezony zastępują stroje z motywami wschodnimi, często występuje na pół-nago, pomalowany na całym ciele.

Po "Aladdin Sane" przyszedł czas na kolejne albumy, kolejno: "Pin Ups", "Diamond Dogs", "Young Americans" i "Station to Station". Z tej czwórki największe uznanie zyskało sobie "Diamond Dogs". To też jedna z ostatnich płyt Bowie'go, na której zachowuje swój "kosmiczny" wizerunek. Przy okazji "DD", Bowie wymyślił postać jednookiego Halloween Jack'a.

Później przyszedł czas na trylogię berlińską. W niespokojnych czasach, pod koniec lat 70's, David przeprowadził się do Niemiec, by być bliżej wydarzeń. Na trzech płytach wydanych w tym okresie, poruszał kwestie dotyczące sytuacji w Europie. Kolejno: "Low" (zawierające utwór zatytułowany "Warszawa", co zainspirowało wokalistę Joy Division, fana Bowie'go, Iana Curtisa, by pierwszy skład swojego zespołu nazwać Warsaw), "Heroes" (wielki, tytułowy przebój, gitara prowadząca: Robert Fripp z King Crimson, jako gość udzielał się również Brian Eno z Roxy Music) oraz wieńczące dzieło, "Lodger" (hit Bowie'go, "Look Back in Anger"). To czas postaci, którą Bowie nazwał Thin White Duke. "Thin", ponieważ przez całą długość trwania swojej kariery Dave jest chodzącym kościotrupem, "White", gdyż w tym czasie powrócił do swojego naturalnego koloru włosów - blond, nieco później urozmaicił go rudymi pasmami, a "Duke"... cóż, dopowiedzcie sobie sami - w tych czasach Bowie był elegancki, bardzo sexy. Występował w spodniach od garnituru, białych koszulach i czarnych kamizelkach. Jasne włosy zaczasane do tyłu, czarne kapelusze. Jeżeli decydował się na makijaż - były to czarne kreski wokół oczu. Tym akcentem zakończył etap 70's.

80's to zupełnie nowa era w twórczości Bowie'go. Otwiera go płyta "Scary Monsters (and Super Creeps)" wydana w 1980 roku. Wśród 13-tu kompozycji, znalazły się dwa przeboje, w tym jeden z największych po "Space Oddity" - "Ashes to Ashes" (drugim hitem było "Fashion"). "Ashes to Ashes" nawiązuje bezpośrednio do wydarzeń przedstawionych w "Space Oddity", jest ironiczne i skrajnie pozytywne, symbolicznie przedstawia radość Bowie'go po wygraniu walki z nałogiem (przez całe 70's był uzależniony od narkotyków). W nagraniach, tak jak w przypadku "Heroes", uczestniczył Robert Fripp. W czasach "Scary Monsters", Bowie wcielił się w postać Harlequina, jedną z najbarwniejszych w swojej karierze - teatralną i mroczną. Wiązało się to z jego coraz silniejszym zaangażowaniem w teatr i aktorstwo.
Z tego okresu pochodzi też kilka najbardziej rozpoznawalnych clipów Davida.

I tu czas na kamień milowy w dziejach Muzyki pop/dance/disco. Bowie, niczym prawdziwy kameleon, zmieniał się z płyty na płytę. W 1983, światło dzienne ujrzało jego kolejne dzieło - "Let's dance". Elektronika, świetne teksty, baaardzo taneczne kompozycje i same hity z tytułowanym utworem na czele (chociaż wersja z singla była zdecydowanie mniej rozbudowana i osobiście polecałabym elektryzującą całość). Jedna z najpopularniejszych i najchętniej wznawianych płyt 80's. Bowie udowodnił tu, że pop "dla mas" może otrzeć się o prawdziwą sztukę. Ba! Może się tą sztuką stać. W tych czasach Dave nie wcielał się w żadną personę - występował, jako on sam. Znakiem rozpoznawczym stały się kolorowe garnitury (zwłaszcza żółte) i wytapirowane, blond włosy - nie da się ukryć, że musiały być sporą inspiracją dla śp. Grześka Ciechowskiego z Republiki.

Później "Tonight", "Never Let Me Down" i dwie płyty nagrane z innymi muzykam w zespole Tin Machine. Mniej więcej w tym okresie powstała muzyka Davida do filmu "Labirynt" i przebój "Blue Jean", który ilustrował w 15-to minutowym obrazie "Jazzin' for Blue Jean". W tym czasie Bowie wcielił się w postać Screamin' Lorda Byrona. Od siebie dodam, że jest to jeden z moich osobistych faworytów. Genialny wygląd - świetny makijaż, strój, ruchy, mimika. Wszystko idealnie dopasowane do klimatu piosenki, której gatunek można określić jako post-glam.
I bezpośrednie przejście w lata 90's, które przyniosły sporo zmian. David poszedł z duchem czasu i chociaż nie odnosił już takich sukcesów, jak w latach wcześniejszych - wydał kilka naprawdę wspaniałych płyt. Wielka szkoda, że w Polsce są one praktycznie zupełnie nieznane.
"Black Tie White Noise", "The Buddha of Suburbia", "1. Outside", "Earthling", "hours..." oraz w nowym tysiącleciu - "Heathen" i "Reality".

Na tym, jak do tej pory kończy się dyskografia Bowie'go. 25 czerwca 2004 przeżył atak serca w czasie koncertu w Pradze. Od tego czasu David nie udziela się muzycznie, zajął się produkcją płyt innych artystów oraz aktorstwem.
Właśnie! Aktorstwo. Oprócz talentu kompozytorskiego i wokalnego, David uznawany jest za najlepszego aktora wśród muzyków. Zagrał w wielu uznanych produkcjach oraz w sztuce "Elephant Man". Zazwyczaj były to epizody, lecz kilkakrotnie udało mu się otrzymać role główne. Najsłynniejsze filmy z udziałem Davida to:
- "The Man Who Fell to Earth" (1976)
- "The Hunger" (1983)
- "Merry Christmas, Mr. Lawrence" (1983)
- "Labyrinth" (1986)
- "The Last Temptation of Christ" (1988)
- "Twin Peaks: Fire Walk with Me" (1992)
- "Basquiat" (1996)
- "The Prestige" (2006)

A teraz coś zupełnie (całkowicie i tylko!) ode mnie... Kim był dla mnie David Bowie? Imieniem i nazwiskiem. Ikoną popkultury. Nie przekonywał mnie, długo zwlekałam z poznaniem jego twórczości. Znałam jedynie jakiś ubogi best of i - owszem - wszystko ładnie i pięknie, ale nie ciągnęło, by poznać resztę. Aż w końcu... przyszła chwila (błogosławmy tę chwilę!!!), by sięgnąć po osławione "The Rise and Fall...", zaraz potem "Hunky Dory". I tak się właśnie zaczęło.
Obecnie nie ma dnia bez Davida. Zaryzykuje stwierdzenie, że po prostu - nie mogę bez niego żyć! Począwszy od niezwykłej osobowości, poprzez genialne utwory, kończąc na filmach z jego udziałem! Bowie mnie opętał, nie da się zaprzeczać faktom. NIGDY nie nagrał niczego poniżej poziomu. Każda jego płyta jest inna, każde wcielenie jedyne i niepowtarzalne. Jest/był i będzie WIELKIM wizjonerem, wspaniałym człowiekiem, odważnym artystą... Potrafię wyrażać się o nim tylko w samych superlatywach, nie wymagajcie ode mnie bycia obiektywną. Zaczyna brakować mi epitetów. I z dnia na dzień jest gorzej! Moja Bowie-mania się pogłębia, cholera...!
Na koniec tego nieskładnego, chaotycznego wywodu, kilka zdjęć samego Davida. Krótka prezentacja tego, jak facet zmieniał się przez lata, czyli Kameleon, we własnej osobie Smile

Duże formaty, więc wklejam same linki.

Początek 70's, Dave wyraźnie zafascynowany ruchem hippisowskim, era "The Man Who Sold the World" oraz "Hunky Dory":
[link widoczny dla zalogowanych]

Ziggy Stardust. Brak brwi, rude włosy (czego niestety nie widać na zdjęciu, heh), charakterystyczna fryzura i postać:
[link widoczny dla zalogowanych]

Ziggy w kolorze:
[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

Aladdin Sane. Postać wywodząca się bezpośrednio z Ziggy'ego, jak widać. Charakterystyczny makijaż i stroje. Zapewne zwrócicie uwagę na oczy - to nie szkła kontaktowe! Jedna ze źrednic Dave'a jest trwale uszkodzona, przez co zawsze jest rozszerzona. IMHO nadaję to wyglądowi Davida wyjątkowości, czyni go jeszcze bardziej charakterystycznym:
[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

Thin White Duke. Elegancki, wychudzony gigolo. Nie rusza się nigdzie bez papierosów. Był to czas poważnego uzależnienia Davida od narkotyków. Zdecydowanie najlepiej wyglądające wcielenie Bowie'go. Naturalniejsze, może...:
[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

Harlequin. Towarzyszył Davidowi przy okazji "Scary Monsters", wystąpił w sławnym clipie do "Ashes to Ashes". Moim zdaniem najmroczniejsze ze wcieleń Dave'a:
[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

Screamin' Lord Byron. Aaach, żałuję, że Bowie nie pokusił się o rozwinięcie tej postaci! Ze względu na moje uwielbienie Księcia Persji, SLB wydaję się być wręcz stworzony dla mnie! Wink

Uwielbiam makijaż Davida w clipie do "Blue Jean", gdzie Lord występował:
[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

Portretowe zdjęcie Dave'a z lat 80's, jedno z moich ulubionych:
[link widoczny dla zalogowanych]

David w "Labiryncie", jako Jareth:
[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

Uff. Trochę się rozciągnęło to moje wypracowanie... Laughing

Ok. Zaraz sobie idę, zaraz przestaje męczyć. Na całkowite, ostateczne, absolutne zakończenie linki do clipów, bo bez tego, ani rusz! Jutub naszym przyjacielem:

"Life on Mars?"
[link widoczny dla zalogowanych]

"Oh! You Pretty Things"
[link widoczny dla zalogowanych]

Krótki wywiad z Davidem, '73 rok:
[link widoczny dla zalogowanych]

Wczesna, oryginalna wersja "Space Oddity":
[link widoczny dla zalogowanych]

"Five Years"
[link widoczny dla zalogowanych]

"Starman"
[link widoczny dla zalogowanych]

"Heroes"
[link widoczny dla zalogowanych]

"China Girl"
[link widoczny dla zalogowanych]

"Blue Jean" (jeden z tych naj, naj, naj!!!)
[link widoczny dla zalogowanych]

"Ashes to Ashes"
[link widoczny dla zalogowanych]

"I'm Afraid of Americans" - to już przykład 90's. David w spółce z NIN.
[link widoczny dla zalogowanych]

Hmmm. Powinno wystarczyć. Wcale się nie zdziwię, jeżeli okaże się, że to najdłuższy post, jaki napisałam na tym forum. Nie zdziwię się także, jeśli nikt go nie przeczyta. Pisanie o Davidzie było dla mnie czystą przyjemnością. Przepraszam, że wszystko to jest takie chaotyczne - inaczej nie potrafię. A nóż uda się kogoś przekonać, że Bowie nie ma sobie równych? Wink

Pozdrawiam - Kaileena

Lizbeth Rackham · Wysłany: Nie 16:41, 30 Mar 2008 Temat postu:

Ja przeczytałam Smile

Na razie nic nie napiszę. Nie znam Davida, ale zapowiada się ciekawie. Będę słuchać i oglądać, aż poznam go choć po części. Wtedy będę pisać. Wink

Kaileena_Farah · Wysłany: Nie 20:59, 30 Mar 2008 Temat postu:

Dziękuję, Lizbeth! Smile

Służę jakimiś kawałkami, mogę podesłać. Poza tym wciąż czekam - może trafi się tu ktoś, kto lubi Davida? Wink

Przy okazji zapraszam na forum:

http://www.davidbowie.fora.pl/

Oraz (to dla użytkowników last.fm) do polskiej grupy fanów:

[link widoczny dla zalogowanych]

Smile

Anajulia · Wysłany: Pon 0:15, 31 Mar 2008 Temat postu:

Kaileena_Farah · Wysłany: Pon 15:53, 31 Mar 2008 Temat postu:

Madzix

Ja znam go tylko z filmu "Labirynt" i powiem szczerze że mnie tam zauroczył (mimo swoich włosów i makijażu xD) Facet potrafi śpiewać Smile

ale tak na codzień go nie słucham. Jednym słowem lubie go Wink

Kaileena_Farah

"Mimo" włosów i makijażu? Ależ włosy i makijaż ma tam powalające, cudowne i absolutnie urzekające, moja droga!
Ha, pięknY i bestia Wink

[link widoczny dla zalogowanych]
Polecam posłuchać coś więcej niż OST labiryntowy. Dobry, a dobry, nie powiem... ale 80s to tylko "Let's Dance", tak naprawdę. David to 70s.

Tak sobie przejrzałam swój pierwszy, podstawowy post w tym temacie i troszkę mnie rozśmieszył. Minęło kilka dodatkowych miesięcy i teraz widzę, jak mało o Davidzie wtedy wiedziałam... nadal nie wiem wszystkiego, nadal się uczę... Najważniejsze, że fascynacja nie słabnie.
Może za jakiś czas pokuszę się o recenzje każdego z najważniejszych albumów z osobna...

Madzix

Teraz tak sobie słucham piosenki ze Shreka i taki zonk bo w jednej z nich właśnie on śpiewa Oo a właśnie ten głos w tej piosence tak strasznie mi się podobał xD on ma boski głos ta piosenka się nazywa "changes" w oryginale w jego wykonaniu też jest fajna.. Very Happy

To oryginał.. Piękny Very Happy

[link widoczny dla zalogowanych]

Ps. sorki jeżeli ta piosenka była wymieniana wcześniej Smile

Kaileena_Farah

To jedna z jego najbardziej znanych. Wykonanie ze "Shreka" jest fajne, ale do pięt nie dorasta oryginałowi... Jakże to Dave potrafi ch-ch-ch-ch-changes! zapiać, że Kaileena leży i kwiczy! Twisted Evil

Jednym słowem: KOCHAM!

Madzix

Jej... przez Ciebie Kaileena_Farah też go uwielbiam. Ma boooooooski głos..
a wracając do tematu filmu "Labirynt" to jak byłam mała i oglądałam ten film to tak strasznie zazdrościłam tej dziewczynie że zakochał się w niej taki ktoś... Smile (To uczucie dalej nie przemija Very Happy) Rolling Eyes

Savvy

Z wielkim poślizgiem skrobnę coś w tym wątku. Zbieram się już od dawna, żeby napisać to, co wyżej Anajulia - pisz, Kaileeno. Uwielbiam jak ktoś chce mnie zarazić swoją pasją, szczególnie muzyczną.

Z Bowiem łączył mnie przelotny romans Wink

[już widzę jak Kaileena rzuca mi się do szyji Laughing

] i zostało z niego tylko moje zamiłowanie do piosenki "Space Oddity". Zaczęło się od Velvet Goldmine, chociaż muzyki Davida tam nie uświadczysz (reżyser nie dostał praw). Zainteresowałam się za to samą postacią, postanowiłam posłuchać czegoś i tak się akurat złożyło, że trafiłam w Mediatece na "Scary Monsters". Nie pochłonęła mnie ta płyta i na tym skończyło się moje zafascynowanie Bowiem. Po przeczytaniu tego, co napisałaś Kaileena, widzę, że popełniłam nieświadomie błąd w wyborze krążka. Gdybym zaczęła od wcześniejszych jego płyt to kto wie... może teraz na dźwięk nazwiska David Bowie byłabym w stanie tylko piszczeć Very Happy

Kaileena_Farah

Pisanie mi nie wychodzi. Uświadomiłam sobie to kilka miesięcy temu i zaprzestałam wszelkich prób. Koniec.

Co do Davida... cóż. Nie wiem już nawet, co mogłabym dodać. Nie pamiętam od czego się zaczęło. Jedyne czego jestem pewna - to był zimny prysznic. Niedługo minie rok, a ja wciąż wchodzę po tej drabinie... szczebel po szczeblu. Bez opamiętania i bez końca.
Nie będę nikogo przekonywać, że Bowie to nie człowiek. To zjawisko. To istota, która z całą pewnością nie pochodzi z tego świata... istota, która w '47 przybrała tylko ziemską powłokę. Nigdy się nie zestarzeje, nigdy nie nagra niczego zbędnego, niedoskonałego. Odejdzie stąd, na pewno. Jednak nie daleko. Na swoją małą, czerwoną planetę, gdzie będzie grać z Pająkami, aż po kres Wszechświata.

Bowie... David Bowie. David Robert Jones. Ziggy Stardust...
Po prostu.

Kaileena_Farah

Pozwolę sobie na double posta w słusznej sprawie...

WSZYSTKIEGO NAJLEPSZEGO Z OKAZJI 62 URODZIN, DAVID!!!

Zdrowia, szczęścia, pomyślności, a przede wszystkim zagrania "Warszawy" w Warszawie!!! Very Happy

Obyś przeżył co najmniej 62 kolejne lata!!! Twoja Muzyka nigdy się nie zestarzeje, tak samo, jak Ty! Kocham Cię. Mam nadzieję, że jesteś szczęśliwy i spędzisz swoje święto w otoczeniu bliskich Ci osób! Very Happy

A następnego dnia, razem z niedojedzonym (Ty chudzielcu!!!) tortem, zatrzaśniesz się w studiu i jeszcze w tym roku ogłosisz, że masz nowy materiał!!! No dalej, David!!! Potrzebujemy Cię! JA (!!!) Cię potrzebuję! Musisz wrócić!!!!!!!!!!!!!

Wyprawię Ci największą imprezę urodzinową w Polsce!!! Very Happy

Składniki na Twój tort już stoją w lodówce i czekają na jutrzejsze eksperymenty! Laughing

Tak, zrobiłam ten cholerny t-shirt i napisałam, że Cię wielbię - tak właśnie pokażę się jutro w szkole! xD

Obyś nigdy nie przestał być dla mnie inspiracją, obyś zaskoczył nas jeszcze nie raz... Po prostu bądź sobą, niczego innego nie wymagam. Jesteś najwspanialszym człowiekiem, jakiego kiedykolwiek nosiła ta Ziemia. I to w sumie wszystko, co mam do powiedzenia... jeszcze raz:

STOOOO LAAAAAAAT!!!!!!!!!!!!!

Padam