Kącik artystyczny

Anajulia · Wysłany: Śro 22:17, 19 Mar 2008 Temat postu:

Aaach! Wzruszyłam się! Kiedyś miałam przyjemność zdobywać Srebrny Kamerton w Bydgoszczy Very Happy

. Nie załapałam się wprawdzie na złote czasy Złotych Kamertonów chóru Cantemus, ale i tak byłam dumna będąc jego cząstką. To był jeden z najlepszych chórów amatorskich w Europie, chlip, chlip...

Kaileenka! Milknę i czekam w napięciu na ciąg dalszy. Bo jakże wydawać sądy o dobrze zapowiadającym sie dziele po przeczytaniu zaledwie wstępu? Cool

. Na razie powiem tyle (znów kiwając Laughing

) - ta miniaturka z drzewem jest genialna. Świetna metafora, bezbłędnie napisana. Inspirująca i poruszająca. Zapada w pamięć. Tego mi było brak w pierwszym tekście. No to ostrzę zęby na resztę...

Aletheia · Wysłany: Śro 22:43, 19 Mar 2008 Temat postu:

A ja teraz mogę? Zawstydzony

Konwersacji ręki z okiem ciąg dalszy, dzisiaj przyniosłam dwa ptaszki. Very Happy

Dziób poprawiany a i tak za długi. Wrona jakaś wyszła, a nie szanujący się orzeł... Pierwszy raz się cieszę z niedoskonałości skanera, bo zjadł ślady poprawek.
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]

Z tego jestem bardziej zadowolona, bo lewe skrzydło nawet podobne do skrzydła, a w rysowaniu zanosiło się na katastrofę... O dziwo, nawet wyszło światło, czym już jestem ciężko zdumiona. Gorzej, że jakoś nie miałam lepszego pomysłu jak uciąć prawe skrzydło. W dodatku źle je osadziłam, więc grzbiet wyszedł za szeroki. Strasznie mi zależało, żeby nie spaprać tej cudnej puchatości kryzy, wyszło średnio, ech...
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]

Liczę na komentarze. Smile

Lizbeth Rackham · Wysłany: Śro 22:58, 19 Mar 2008 Temat postu:

Mi się podoba... Fachowych opinii nie udzielę, bo sie nie znam za bardzo...

Mrs.Sparrow · Wysłany: Czw 22:23, 20 Mar 2008 Temat postu:

Aletheia - oba ptaki bardzo mi się podobają Very Happy

Drugi ma naprawdę dokładnie rozrysowany światłocień na skrzydłach - jak żywy Wink

Elizabeth · Wysłany: Czw 22:33, 20 Mar 2008 Temat postu:

Kaileena - Niesamowity wstep. Wciągający i ciekawy. Nie mogę się doczekać ciągu daleszego. Zazdroszczę Ci talentu, właściwie tak wielu talentów, uzdolniona dziewczyno! Very Happy

Aletheia - Ładne ptaszki, ale mnie brakuje tam mocniejszych barw. Jakoś dla mnie są za białe.
Ale co ja mówię - jam laik totalny Smile

Nie znam się.

I wiecie co ? Chyba dojrzałam do tego by zaprezentować swoją twórczość, choć w sumie twórczość to za duże słowo. Bardziej - coś, co napisałam, piszę.
Głupio mi tak trochę to robić, bo tyle mamy tu geniuszy i talentów, że aż szkoda to kalać moim tekstem, ale...pokażę się od tej strony, mimo konsekewncji Wink

Zadanie na j.polski. Absurdalny wiersz.

Śmiertelny spacer Śmierci

Ciemną ulicą podąża Śmierć,
ubrana w kolorowe ciuszki,
elegancka - choć bez muszki.
Uśmiechnięta.
Pędzi na bal maskowy,
Śmierć przebrana za Śmierć.
Wesoła.

Dalej, inna Śmierć podąża...
Ślepa na złość i nienawiść,
spogląda z zadowloeniem na kłótnię.
Głucha na klamstwo i morderstwo,
słyszy takowe zza okna.
Idzie Śmierć na bal maskowy
i wczuwa się w nadchodzący tragizm.
Uśmiechnięta - ironicznie.
W reku trzyma tępą kosę,
którą ścina łby - klasycznie.
Kocie łby uliczne.
Biedne koty...

Jedna z nich, ta wesoła,
patrząc na zegar, zamknęła oczy
- teraz już nic mnie zaskoczy!
Stojąc, ruszyła szybciej.
Czerwony kapelusz powiewal na wietrze.
Zbliża się północ, mroczna pora,
skręciła w lewo...
I zniknęła.
W objęciach drugiej damy cichnie...
Śmierć porwała Śmierć.
Bal maskowy u Lucyfera...
Tam prowadzi tylko jedna droga
- Śmiertelna.
To magiczna sfera.

Czerwony kapelusz leży w ciemnościach,
karta damy pikowej unosi się na wietrze.

Była Śmiercią ?
Przebierańcem ?
Nazywała się Ironia Śmierć,
wczoraj wieczorem szła na bal do Lucka.
Skręciwyszy w ul. Śmiertelną zniknęła.
Kim naprawdę była ?
Czy to wszystko sobie wyśniła ?

Ciemną ulicą podąża Śmierć,
ubrana w czarne ciuszki.
Smutna i samotna,
chwilowo bezrobotna.
Z czerwonym kapeluszem w dłoni
i z damą pikową.
Usta układają się w słowa:
Moje ziemskie alter-ego.
Mam już dosyć tego!

Takie cuś. Osobiście jestem z tego zadowlona, mimo niedoskonałości.
Lubię ten wiersz.
Enjoy Smile

Anajulia · Wysłany: Czw 22:56, 20 Mar 2008 Temat postu:

Och! Ach! Aj! Jakie to bułhakowskie! Świetne, Elizabeth! Ja chcę więcej Twoich "absurdalnych" wierszy!

A! Jeszcze ptaszki Alethei Smile

. Mniej żywe jakieś niż miś, ale jestem pod wrażeniem wierności odwzorowania. Pod wielkim wrażeniem!

Aletheia · Wysłany: Czw 23:46, 20 Mar 2008 Temat postu:

Jest jakiś fajny nastrój w tym wierszu. Czuć, że to ma sens. Nie każcie mi tylko tłumaczyć jaki, późno już a ja po całym dniu w pracy. Very Happy

Znaczy się, nic nie zrozumiałam, ale czułam że mi się podoba. Very Happy

Aha, a to mnie zachwyciło:

Elizabeth · Wysłany: Pią 12:13, 21 Mar 2008 Temat postu:

Dziękuję serdecznie Embarassed

Może jeszcze tu kiedyś wrócę, z kolejną dawką wiersza Smile

Mrs.Sparrow · Wysłany: Pią 13:31, 21 Mar 2008 Temat postu:

Elizabeth - zatkało mnie - świetny wiersz Very Happy

Ma niesamowity klimat.

Anajulia · Wysłany: Pią 14:37, 21 Mar 2008 Temat postu:

Jak ja się cieszę, że coraz tu więcej słowa obok obrazów! Ostatnio nawet jakby więcej słowa... Smile

Mrs.Sparrow, czy ja już mówiłam, że świetnie tworzysz klimat? Zmarzłam od tego wiatru Smile

. Coraz bardziej podoba mi się to, jak piszesz. Gdybym wyłączyła zupełnie krytyczny zmysł, co mi sie uruchamia ilekroć widzę, że ktoś tu wstawił jakiś nowy tekst, to właściwie nie miałabym nic do dodania. Płynie się przez tę scenkę z zapartym tchem. Taki drobiazg, etiudka, namalowany paroma kreskami portret pewnego nieudacznika, a przyglądałam się uważnie każdemu szczegółowi i... stało się to właśnie, co - moim zdaniem - powinno się wydarzyć nad literaturą. Zaczęło mnie obchodzić, co się z tym człowiekiem stanie, choć tak niewiele o nim wiadomo.

A ujmując rzecz zmysłem krytycznym, popracuj nad wyważeniem pojedynczych zdań. Nad ich melodią. Nad tym, żeby nie było w nich ani za dużo, ani za mało. Żeby nie było nazbyt poetycko i mętnie, ani nazbyt ewidentnie i "szkolnie". Drobiazgi. Na przykład:

Elizabeth · Wysłany: Pią 16:51, 21 Mar 2008 Temat postu:

Dziękuję Mrs. Sparrow Smile

Mrs.Sparrow · Wysłany: Pią 18:15, 21 Mar 2008 Temat postu:

Naprawdę bardzo Wam dziękuję Very Happy

Wciąż staram się pozbyć tej "szkolnej sztywności" która pojawia się zawsze, ilekroć usiądzie się nad kartką. A co do budowy zdań i wciskanych do nich słów - na pewno nad tym popracuję Very Happy

Karottka · Wysłany: Sob 11:21, 22 Mar 2008 Temat postu:

Życie bywa piękne, bywa też udręką
i uderza w nas jak narzędzie w sprawcy ręku.
Boisz się z domu wyjść - chociaż na chwilę,
zamykasz się w pokoju, gdy usłyszysz: ,,Zabiję"
wymawianych przez ludzi, którzy kipią agresją
i wyładowują się... W pracy... Z niewątpliwą pasją.
Mieszkasz w domku jednorodzinnym i wychodzisz,
jednak furtki otworzyć się boisz.
Dlatego życie to istna udręka,
którą uderzyło w ciebie narzędzie w sprawcy ręku.
A piękne? Czemuż takie ma być?
To dlatego, że każdy kocha żyć.
Jednak życie na plusach nie polega
ani na tym wszystkim, co do ciebie przynosi kolega.
O nie... Życie jest jednoznaczne, o dwuznacznym dwóch ciał pokroju...
Żyjesz po to, żeby umrzeć... Wiecznie spocząć w pokoju...

Scarlett uważa, że to jest rewelacyjny wiersz... Normalnie pierwszy raz spotykam sie z taka opinią xD

Scarlett · Wysłany: Sob 12:19, 22 Mar 2008 Temat postu:

Bo to prawda Very Happy

bardzo mi się podoba Wink

ja nigdy nie miałam cierpliwości do wierszy Laughing

dlatego nigdy żadnego nie napisałam Very Happy

bardziej wole książki i scenariusze Laughing

Karottka · Wysłany: Sob 14:16, 22 Mar 2008 Temat postu:

Ta... Ośmielę się powiedzieć, że to jedyny z prawie 9 wierszy, który został napisany z taką precyzją Wink

.

Scarlett · Wysłany: Sob 18:54, 22 Mar 2008 Temat postu:

To ja może wkleję tu swoje wypociny Very Happy

pierwszy rozdział mojej nowej powieści Wink

Licze na obiektywne i szczere opinię Wink

:

1.

Lady Rochester stała w oknie wpatrzona w napływającą falę ludzi przybywający na debiut jej młodszej siostry Cecylli. Nie wiedziała czemu, ale odczuwała dziwne zdenerwowanie, które jeszcze nigdy jej nie towarzyszyło, przy tego typu zabawach. Nagle rozległo się pukanie do drzwi.
- Proszę... - rzuciła przez ramię.
- Lady Rochester! Dlaczego pani jeszcze nie jest ubrana?! - spytała zdenerwowana pokojówka. Linette odwróciła się, patrząc w lustro. Dalej miała na sobie strój do jazdy konnej, a złote włosy opadały w nieładzie na delikatne ramiona.
- Och... tak masz rację Aline... jakoś nie wiedziałam za co się zabrać... - oparła dłonie na oparciu krzesła i starała się opanować drżenie, którego pochodzenia nie mogła zrozumieć. Aline westchnęła cicho, podeszła do szafy i wyciągnęła jadowito-zieloną suknie, z dość niewygodnym, ale strojnym gorsetem z aksamitnymi wstążkami. Pomogła się ubrać Linette i powoli zaczęła czesać jej długie złote loki, nie zdążyła jednak upiąć ich w koka, gdyż przyjęcie już się rozpoczęło. Lady Rochester wstała z krzesła, przeglądnęła się w lustrze i uśmiechnęła się nieznacznie.
- Dziękuje Aline. - powiedziała. Suknie miała wyjątkowo dobrze dobraną, głęboki dekolt podkreślał jej kształty, dzięki czemu wyglądała wyjątkowo. Niechętnie skierowała się do drzwi i zeszła do wielkiej sali, w której odbywało się przyjęcie.
*
Lady Rochester! Miło mi znów panią widzieć na salonach. - skłonił się ku niej Lord O'Conel, ojciec jednej z jej dobrych znajomych.
- No cóż milordzie, okres żałoby się już skończył, więc nie widziałam powodów dalej przesiadywać w pokoju... - odparła z czarującym uśmiechem. Jej, dwudziestopięcioletniej wdowie po znanym poecie, nie wypadało chodzić na przyjęcia, w okresie żałoby. Jednak teraz nie widziała powodu nie przyjść na debiut własnej siostry.
Skinęła delikatnie głową, po czym odeszła, bo w tłumie gości zobaczyła swoją młodszą o siedem lat siostrę. Ubrana była w brzoskwiniową zwiewną suknię, przewiązaną pod biustem szeroką, aksamitną wstęgą. Jasne włosy upięte miała na czubku głowy, gdzieniegdzie zdobione delikatnymi kwiatami. Była o wiele ładniejsza od Linette, miała subtelniejszą urodę, była jak pączek róży, który właśnie wszedł w okres kwitnięcia. Uśmiechnęła się na widok siostry, po czym obie mocno się przytuliły:
- Witaj kochana. - powiedziała Linette - Jak tam twój karnecik?
- Cały zapełniony - westchnęła - A nawet jeszcze nie podszedł do mnie Lord Arsher... - Linette zaśmiała się w duchu. Lord Arsher, był przystojnym, trzydziestoletnim mężczyznom, w którym podkochiwało się wiele debiutantek, w tym oczywiście Cecyllia. Kiedyś to samo odczuwała i Lady Rochester, jednak on nie pojawił się na jej debiucie, co skrzętnie wykorzystał Lord Rochester, który od samego początku był wyjątkowo chętny ożenku właśnie z nią. Nie miał zbyt dużego majątku, gdyż jego sztuki rzadko wystawiano w Londyńskich teatrach, ale i tak był zamożnym człowiekiem, dzięki czemu rodzice Linette zgodzili się na ten ślub.
- Wiesz... wydaje mi się, że Lord Arsher nie jest puki co zainteresowany ożenkiem.
- Och... - twarz Cecylli posmutniała
- Po za tym, Cee... zauważ, że cały twój karnecik jest wypełniony, nie zmieścił by się... O, zobacz kto do nas idzie... - dodała po chwili.
Do Linette i Cecylli podeszło dwóch mężczyzn. Jednym z nich, jak zauważyła Lady Rochester, był Lord Arsher, drugiego natomiast nie znała. Poczuła jak Cee delikatnie ściska jej łokieć.
- Witam, Lady Rochester - przywitał się Lord Arsher, wpatrując się w nią jak w obraz, nie zauważając w ogóle, tęsknego spojrzenia Cecylli. - Nie spodziewałem się, że tu panią spotkam.
- Ja również, nie wiedziałam, że pan będzie, lordzie. - odparła uśmiechając się do niego uroczo, co sprawiło, że mężczyźnie zadrgały nieznacznie kąciki ust.
- Tak... ale gdzie moje maniery. Panno Thorn - zwrócił się tym razem do Cee, całując jej małą dłoń, dziewczyna dygnęła drżąco. - A to, jest mój kuzyn Hrabia Pengreen. - hrabia skłonił się ku dwóm paniom, po czy wyciągnął rękę do Cecylli.
- Mogę panią prosić do walca? - spytał, na co dziewczyna z kwaśną miną popatrzyła na siostrę, która nieznacznie popchnęła ją ręką w stronę hrabiego, wciąż uśmiechając się uroczo. Nie mając wyboru, Cee podała rękę Pengreen'owi, po czym ruszyli razem na parkiet.
- A więc, zostaliśmy sami... - powiedział Lord Arsher
- No, jeśli pominąć około pięćdziesiąt gości, to owszem, zostaliśmy sami... - mężczyzna zaśmiał się pod nosem, na jej drobną zaczepkę.
- Tak... zatańczymy? - wypalił w końcu, nie mogąc się powstrzymać. Linette skinęła głową, podając mu rękę.
Lord na szczęście był znakomitym tancerzem i bez problemów prowadził Nettie, która po dłuższej przerwie, zapomniała niektóre kroki. Dla niej ten taniec mógłby trwać wieki, być w ramionach takiego mężczyzny, w jej wieku, to rzadkość. Skarciła się po chwili w duchu, była szanowaną w towarzystwie kobietą, na dodatek wdową, więc nie powinna nawet myśleć w ten sposób.
Gdy taniec się skończył, Linette z wypiekami na twarzy usiadła przy jednym ze strojnie udekorowanych stolików. Złapała za leżący koło niej wachlarz z długich piór, po czym zaczęła się nim wachlować. Całe szczęście jego właścicielki nie ma w pobliżu - pomyślała śmiejąc się w duchu z jej reakcji. Odłożyła go pospiesznie, żeby nie zaliczyć wpadki na jej pierwszym balu. Po chwili dosiadła się do niej jej siostra, również z wypiekami na twarzy, ale widać było, że nie jest tak samo podekscytowana co Lady Rochester.
- Nettie... nienawidzę go.. - wycedziła przez zęby
- Uspokój się... co się stało? Kogo nienawidzisz? - spytała zdziwiona Linette
- Hrabiego Pengreen'a... On jest okropny! Zdeptał mi palce, tak że nie mogę chodzić... Dlaczego mi kazałaś z nim zatańczyć, a sama byłaś z Lordem Arsherem?!
- No, wiesz Cee?! Przecież poprosił cię do tańca! Gdyby zrobił to Lord Arsher również bym cię w jego kierunku popchnęła. Jak w ogóle możesz być taka niesprawiedliwa? Dobrze wiesz, że nie szukam sobie nowego męża, tym bardziej w postaci Lorda Arshera! - syknęła ze złości, po czym wstała i skierowała się do wyjścia na balkon. Cecyllia chciała iść za nią, ale podszedł do niej jeden z zapisanych mężczyzn na jej karneciku i nie mogła odmówić. To by było w złym guście.
*
Lord Arsher spacerował powoli po dużym ogrodzie Thornów w towarzystwie swojego kuzyna, a zarazem najlepszego przyjaciela Hrabiego Pengreen'a. Przed chwilą rozstali się z grupą młodych dziewczyn, które miały niedawno swój debiut. Tego wieczoru księżyc świecił pełnym blaskiem, a rozgwieżdżone niebo sprawiało wrażenie nieskończonego piękna. Delikatny wietrzyk poruszał liśćmi drzew i krzewów.
- Moja matka uparła się, żebym poślubił młodą Thornównę... - powiedział po jakimś czasie Lord Arsher
- Oj Cedriku... za taką trzpiotkę... wiem co mówię, już sam taniec z nią to koszmar...
- Taak wiem, zresztą jej siostra nie lepsza... ale nie mam wyboru... znasz moją matkę... jak się uprze, to nie ma odwrotu... Dzisiaj wieczorem muszę się jej oświadczyć, potem pozostaje mi tylko zaprosić ja do siebie... z przyzwoitką oczywiście... ech... - Lord Arsher sprawiał wrażenie bardzo załamanego całą tą sytuacją, lecz nie zdawał sobie sprawy, że w tej martwej ciszy, całą ich rozmowę usłyszała siostra Cecylli stojąca w tym samym czasie na balkonie. Złapała się mocno marmurowej balustrady. Wciąż czuła pulsujące słowa w jej głowie: "Za taką trzpiotkę... - ...zresztą jej siostra nie lepsza...". Już ja mu pokaże trzpiotkę - pomyślała, a w myślach układała już przebiegły plan.

* * * * *

Karottka · Wysłany: Sob 20:38, 22 Mar 2008 Temat postu:

Ah, wiesz, co myślę o twoich opowiadaniach... Są... Jakby to ująć...
BOSKIE! Kobieto, wydrukuj parę książek i seria paluszki lizać xD Mogłabyś być lepsza od Jane Austen, od Dan'a Brown'a! Wystarczy trochę entuzjazmu Wink

A po kilku latach będą filmy by you Very Happy

Scarlett · Wysłany: Sob 20:39, 22 Mar 2008 Temat postu:

Hahaha, dzięki :* ale Dana Browna na stówę nie przerosnę xD on jest genialnym pisarzem, a tylko cztery książki napisał Sad

a to wielki ból Sad

Marta · Wysłany: Sob 20:45, 22 Mar 2008 Temat postu:

Mnie się podoba Smile

Nie, serio, bardzo obrazowo jest ten bal przedstawiony, można się poczuć, jakby naprawdę się tam było Smile

No i wciąga, a to chyba najważniejsze. Słowem - bardzo ciekawy początek Smile

Karottka · Wysłany: Sob 21:00, 22 Mar 2008 Temat postu:

Ano Marta ma rację Wink

Czekamy na dalsze części Very Happy

Elizabeth · Wysłany: Nie 15:45, 23 Mar 2008 Temat postu:

Karottka - Lekko błądzisz w niektórych momentach tego wiersza, gubiąc rytm i rym i sens (albo ja tego nie rozumiem Smile

). Tematyka ciekawa, ale mocno abstrakcyjna. Ogólnie - nie jest źle. Pracuj Smile

Scarlett - Chętnie poczytam ciąg dalszy Very Happy

Aletheia · Wysłany: Nie 16:48, 23 Mar 2008 Temat postu:

Przyniosłam coś na święta. Laughing

Powstało przedwczoraj, przy pomocy potwornej ilości cebuli i kompletu pilniczków do metalu. Prawą rękę dopiero drugiego dnia zaczęłam czuć... Obfotkowałam z trzech stron. Wesołych Świąt! Wink

[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]

Scarlett · Wysłany: Nie 16:55, 23 Mar 2008 Temat postu:

Boooooskie!! Masz talent dziewczyno!!!

Marta · Wysłany: Nie 16:59, 23 Mar 2008 Temat postu:

Świetne

Ale chyba nie ma prawdziwym jajku? Przecież to szkoda rozwalać Smile

Aletheia · Wysłany: Nie 17:45, 23 Mar 2008 Temat postu:

Ależ jajko jak najprawdziwsze. Wink

I nie żadne strusie, zwyczajne kurze. Miało polec dzisiaj rano na stole, ale mojej mamie było szkoda, więc ocalało. I to wbrew mnie, o dziwo. Very Happy

Bo prawdopodobnie za rok zrobię podobne, piórka to mój ulubiony motyw od paru lat.