Jack i jego relacje z kobietami

sabinsien

Takiego tematu chyba jeszcze tu nie było? [rozgląda się po forum]
Ana Maria, Scarlett, Giselle, Elizabeth, Tia Dialma, Angelica.
Każda z nich wniosła mniej lub więcej no lub tak troszkę więcej w życie Jacka.
Wydaje mi się, że można je podzielić na dwie grupy, właśnie te co wniosły coś i te to nie były zbyt znaczące (ale za to uwielbiały chyba dawać liście Jackowi Very Happy

)
Na razie nic konkretniejszego do głowy mi nie przychodzi, ale ciekawa jestem co Wy o tym sądzicie Wink

Aletheia

Na razie nasuwa mi się tyle, że właściwie chyba jedyną, która do tego tematu nie pasuje, jest pokojówka Elizabeth. Chyba, że czegoś nie wiemy. Laughing

No i jeszcze syreny, po OST. Ale też tylko niektóre konkretne, bo razem jako "damski bohater zbiorowy", niewątpliwie są mu znane.

Marta

sabinsien

Mnie bardziej ten temat interesuje z tego faktu, że ciekawa jestem kim dla Jacka te kobiety są i jak Jack je postrzega.
Czy postrzega je jako kogoś kto jest jemu równy pod względem sprytu intryg czy może jako głupiutkie słodkie istotki, które można w mniej lub bardziej niecny sposób wykorzystać.
Ja tam myślę, że on wybada każdą na ile sobie może pozwolić (zresztą ze wszystkimi chyba tak robi).

Marta

Zacznę od takiej myśli, ze dla Jacka w ogóle charakterystyczne jest to, że nie ma sytuacji, w której czułby się niepewnie ani osoby, do której by nie zagadał. On ma ciągłą styczność z ludźmi - w tym kobietami - ze skrajnie różnych środowisk i wie, że tytuły to jedno, a sam człowiek - drugie. Chodzi mi o to, że on wyrabia sobie obraz o człowieku na podstawie jego zachowania, a nie pochodzenia, sprawowanej funkcji czy tytułu właśnie. To ma znaczenie, bo też coś tam o człowieku mówi, ale nie jest u Jacka decydujące. Jack nie popada w stereotypy, za dużo w życiu widział, żeby to robić, i to jest bardzo dobre (i jak na tamte czasy chyba dość nowoczesne) podejście. Także nie sądzę, żeby wszystkie kobiety wkładał do jednego worka, choć ze swojego uroku niewątpliwie zdaje sobie sprawę Very Happy

No i ma to swoje "niezawodne wyczucie kobiecej natury" Laughing

Jeśli chodzi o Elizabeth, ich pierwsze spotkanie miało miejsce, gdy ona nie bardzo mogła się wykazać, ale fakt, że nie była wystraszona, tylko rozzłoszczona, pewnie nie umknął jego uwadze. Dopiero na wyspie, gdy koncertowo go podeszła, podczas gdy on myślał, że podchodzi ją, pokazała na co ją stać. Czy Jack był taki wściekły, bo "załatwiła go kobieta, czyli ktoś z definicji stojący na niższym szczeblu drabiny społecznej"? Nie sądzę. Wkurzył się, bo miała rację, a on został bez rumu Rolling Eyes

Jack na pewno też docenia umiejętności żeglarskie Anamarii. Gdy zbiera załogę na Interceptora, spogląda w niego i widzi, że zanosi się na sztorm; odpowiada Gibbsowi, że jeśli nie zabiorą jej na pokład - co postuluje Gibbs - to będzie dla nich gorzej. Oczywiście fakt, że ją docenia, nie znaczy jeszcze, że nie może jej wykorzystać, łódź Anamarii nie ukradła się przypadkiem Wink

Znajomość z "ciocią Dalmą" (ochrzczoną tak przez TVP) pokazuje, że Jack lubi balansować na krawędzi Laughing

Ta by sobie nie pozwoliła wejść na głowę Smile

Angelice udało się, przynajmniej na pewien czas, zawrócić Jackowi w głowie, na pewno nie uważa jej za głupią - w przeciwieństwie do Scarlett&Giselle, którym najwyraźniej dało się wmówić wszystko Laughing

I które można wykorzystać i zostawić bez obawy, że zaczną cię szukać na morzu, skoro nie odróżniają szalupy od okrętu. Ale nie sądzę, żeby Jack odmawiał rozumu kobietom tak ogólnie, bo - za wiele ich zna Very Happy

Aletheia

Marta

Aletheia

Marta

Aletheia

Marta

Aletheia

W takim razie nie jestem pewna, jak mam ją widzieć, to znaczy Angelicę w ogólności. Neutral

Wolałabym żeby jednak nie była taką... no, taką. Chciałabym wierzyć, że to w większości jej własna maska, "nie wyobrażaj sobie za dużo, nie zależy mi na tobie!", a poza tym, że jest porywcza i prędzej robi niż myśli - naprawdę chciała trafić, przebijając drzwi? Jeśli faktycznie byłaby w stanie Jacka zabić, na zimno i po przemyśleniu, to jednocześnie ich relacja jest... no, powiedzieć, że niewiarygodna to mało ...i Angelica staje się totalnie odpychająca jako postać - zabiję i będę bardzo żałować, bo to grzech był? Ożesz, zabierzcie taką ode mnie, bo jej coś zrobię... i nie będę żałować.

Marta

No właśnie tak mnie to zaskoczyło, że zostało mi w pamięci. Nawet sobie pomyślałam, czy Źródło nie ma jakiejś aury, która do niego przyciąga i jakoś działa na człowieka, coś w rodzaju opętania. Jack się w grocie też nagle zrobił chętny do picia tej wody, jeszcze zanim wybuchła bitwa. Ale nic później tego nie potwierdziło.

Aletheia

Ale nie w sensie pełnego rytuału, tylko sięga jakby odruchowo. Odczytuję to jako tradycyjną wróblą ciekawość. Laughing

Ciekawe co by było, gdyby wypić bez "przeciwwagi", a nawet bez kielichów?

Marta

Nie wtedy, wtedy to wiem i się jak najbardziej z Tobą zgadzam Very Happy

Później, jak się jest wiązanka "oddaj i bądź grzeczny/a", Jack ją zaczyna.

Aletheia

Jeszcze tak wracając do nich ogólnie...

(jednak mnie to męczy bardziej niż sądziłam, nie żebym miała coś przeciwko Mr. Green

)

Jest coś dziwnego w całej ich relacji, w zestawieniu tego co widać, z tym jak jest teoretycznie przedstawiana, czyli że podobno im na sobie mniej więcej równo zależy. Tymczasem przez cały film powtarza się coś takiego, że on ją próbuje chronić, nieraz bardzo poważnie przy tym ryzykując, a ona go, ehem, aktywnie i wielokrotnie próbuje uszkodzić... Co jednak składam na karb jej porywczości. Broni go przed Blackbeardem, ale trudno powiedzieć, na ile Jack obchodzi ją jako Jack, a na ile jako żywa mapa z drogą do Fontanny. I jednocześnie - Jack wydaje się właściwie nie mieć jej za złe jej zachowania, bardziej dotykają go jej słowa, niż próby zarąbania. Natomiast Angelica jest zaskoczona jego pomocą, choćby wtedy gdy Jack wyciąga ją syrenom z pazurów. Waha się, kiedy Jack wyciąga do niej rękę, jakby się zastanawiała co on próbuje zrobić, złapie ją i wepchnie do wody, czy co? On wtedy reaguje znowu irytacją, takim "no chodźże wreszcie, na co czekasz". Całość wygląda trochę tak, jakby ona sobie nie zdawała sprawy, że jemu na niej zależy, a on albo przeciwnie - wiem, że tak naprawdę nie chcesz mnie zabić, tylko cię ponosi - albo - OK, dbam o ciebie nawet jeśli mnie szczerze nienawidzisz. A zresztą może sam nie jest pewien.

Wobec tego, zastanawiam się, czy to nie jest tak, że według niej jest wszystko albo nic. Jak coś do mnie czujesz, to masz być mój i masz przy mnie tkwić murem, kropka. A jak cię gdzieś poniosło, to ci na mnie w ogóle nie zależy i nie ufam ci za grosz. Jesteś zdradliwy pirat i mnie zabijesz dla zabawy, bo tak robią piraci.
Znowu - podejście w oczywisty sposób nieJackowe. Dla niego odległość i czas nie zrywają uczucia, niezależnie od jego rodzaju - na ogół widać, że jeśli spotyka kogoś choćby po latach, to po prostu podejmuje relację w tym samym miejscu, jakby w odstępie dni - za to zaprzeczeniem uczucia mogłoby być przykucie kogoś do siebie oczekiwaniami. Może właśnie dlatego porzucił Angelicę i dlatego porzuca znowu - w taki sposób, żeby komunikat dotarł. A nawet jak nie dotrze, to żeby go nie dała rady dogonić. Co jest bardzo ciekawe, to jedyny zarzut jaki on jest gotów od niej przyjąć - tylko, że ona nie chce go postawić. Upiera się, że to ona rzuciła jego.

Możliwe, że Angelica, mimo długiego życia jako piratka, ma wciąż do przerobienia lekcję, którą o wiele szybciej przyswoił Will - że pirat nie równa się automatycznie zbir i podlec. Może dla niej do tej pory wszystko może być tylko czarne albo białe, łaciatość wykluczona, szarość w ogóle niewyobrażalna. Może jej się wydaje, że skoro Jack okazał się zdolny do porzucenia jej, to ją też bez mrugnięcia zabije? Dziwi mnie na przykład, że kiedy on wyciąga broń w tawernie, ona kryje się i podejmuje walkę, zamiast powiedzieć "daj spokój, to tylko ja". Sądziła, że zaatakuje ją i tak? Do tego stopnia go nie zna? Dziwne, głowę bym dała, że to bystra dziewczyna... To by też wyjaśniało jej problemy ze sobą - może uważać, że jak już raz wybrała piractwo, to do widzenia, dusza czarna na wieki, w jednym rzędzie z Barbossami i Blackbeardami. Może nie postrzegać tego Jackowym okiem - jako wolność decydowania o sobie, wliczając niezawisłość moralnych wyborów w każdej danej sytuacji - ale jako pokusę, której uległa. Dla Jacka ta decyzja to jest siła, dla niej słabość. Dla niej to jest - zostałam piratką, zabiłam kogoś tam, narozrabiałam w tym i tamtym, wszystko przez ciebie, bo od ciebie się zaczęło! Podczas gdy według niego to jest - pokazałem ci, że możesz sama podejmować decyzje, co z tym zrobiłaś, to już twoja sprawa i twoje konto.

Od paru postów się zastanawiam, czy to nie powinno być w temacie Angeliki, ale i tak ją omawiamy i raczej będziemy omawiać w odniesieniu do Jacka, tak samo jak zawsze zjeżdża temat Willowy... Swoją drogą, na LJ już ktoś zwrócił uwagę, że Angelica jako postać jest słabiej zaplanowana scenariuszowo niż była Elizabeth, bo istnieje i działa właściwie tylko w odniesieniu do Jacka i ojca, trudno znaleźć jakiś jej rys, który by się z nimi nie wiązał. Jak wspomniała Anajulia - Angelice scenariusz nie dał szansy rozwinięcia potencjału, który się w niej czuje.

Marta

Bardzo ciekawe rzeczy piszesz Smile

Isabella

Trochę się rozpisałam... Mam nadzieję, że to nie jest niezgodne z THE CODE. Laughing

.

Sytuacja z przed lat jest wciąż dla mnie troche niejasna, za każdym razem przychodzi mi do głowy odrobinę inna wersja wydarzeń.
Z całą pewnością utwierdzam sie w przekonaniu, ze Angelica oddała się Jackowi bez szczególnych przymusów i zachęt. W dużym stopniu mógł jednak zadziałać urok Jacka, który ją do tego skłonił, dlatego się tak upiera co do jego winy. Ale to moim zdaniem, jak juz wczesniej pisałyście, ona czuje się winna, że jej się podobało.
Tylko teraz zaczęłam się zastanawiac: jak długo Jack u niej zabawił. Nie sądzę, żeby to było jednorazowe spotkanie (skoro nawet zaczął coś "czuć"). Zaczynam przypuszczać, że wtedy Angelica nie czuła żadnego poczucia winy, dopóki myślała, że Jack z nią zostanie. Dopiero kiedy wrócił do swoich normalnych spraw, a biedna dziewczyna została w klasztorze bez Jacka i bez czystości, zaczęły budzić się w niej sprzeczne uczucia - gniew na Jacka, potem żal do samej siebie za jakiekolwiek myśli, że będą razem (przynajmniej na jakiś czas... Laughing

), a następnie żal za grzech (albo grzechy Rolling Eyes

). Ostatecznie nie chciała przyznać się do słabości, toteż obwiniła za wszystko Jacka. Wygodne podejście Laughing

.
Zastanawiam się tylko, czy to jego odejście było jak najbardziej naturalne (jak choćby w przypadku Giselle i Scarlett). Przypominajac sobie słowa Gibbsa: "Czułeś coś, a jednak porzuciłeś?" i zmieszaną minę Jacka zaczęłam przypuszczać, że on się bał tej słabości do Angeliki. Zwykle jednak, powiedzmy sobie szczerze, traktował kobiety bardziej albo jako dodatek (jak Giselle i Scarlett), albo je za coś podziwiał (Anamaria). Być może te "feelings" były dla niego czymś nowym do czego nie chciał się przyznać, albo też - bał się zaangażować (dziwnie to brzmi kiedy mówię o nim Laughing

), potraktować kogoś bardziej poważnie od samego siebie. Oczywiście dopuszczam też tą pierwszą wersję, że po prostu, w swój Jackowy sposób zostawił pannę jak należy i wrócił do swoich spraw, ale podomyślać się zawsze można Rolling Eyes

. Chyba że zostawił pannę jak należy i powrócił do swoich spraw, a potem dopiero zdał sobie sprawę z tego "drgnięcia". Ale to mało prawdopodobne, bo z rozmowy z Gibbsem raczej wynika, że właśnie "wtedy coś w nim drgnęło". Na razie trzymam się wersji nr 2, bo takie drobne tchórzostwo jest jak najbardziej do Jacka podobne, zwłaszcza w tych młodych czasach.
I do tej pory wsztstko mi się zgadza, ale wgłebiając się już w samo OST, nie za bardzo czaję o co chodziło Angelice. Wszystkie jej zachowania przeczą sobie nawzajem. Przyjęłam więc, tak jak już chyba Aletheia wspominała, że część z nich to tylko maska.
Początkowa walka to może po prostu wynik złości na Jacka, Angie przecież cały czas obarcza go winą. Zresztą tą walkę wyjątkowo mogę traktować jako dekorację filmową, bo jakoś musieli ją wprowadzić w akcję, żeby jednocześnie było spektakularnie. Zastanawiałam się też, czy to ściągnięcie Jacka było faktycznie tylko po to, bo jak ktoś ładnie powiedział, był dla niej żywą mapą do Fontanny, czy może Angelica chciała mimo wszystko spotkać się z nim. Żeby mu wygarnąć, albo żeby go zobaczyć. Albo to drugie, ale próbuje sobie wmawiać, że to pierwsze. Laughing

Cały czas powtarzałam sobie, że jednak to, momentami wredne, zachowanie wobec niego to właśnie maska. Bo o ile obarczenie go winą mogę zrozumieć, o tyle chęć wykorzystania jego lat jest trochę podejrzana...

Zwłaszcza, że moim zdaniem pozostała w niej ta dawna religijność, co potwierdza uratowanie Philipa przed okrucieństwem ojca, a zarazem głęboka wiara w duszę Blackbearda. Głębsza od wiary w Jacka.
Naprawdę, trochę nie ogarniam całej tej sytuacji. Z jednej strony Angelica jest biedna i porzucona, z drugiej ewidentnie chce Jacka wykorzystać, żeby uratować nowego tatusia...

No i teraz już totalnie zeszłam z tematu Rolling Eyes

. Proponuję przenieść do czegoś w stylu Jack&Angelica. : )

Aletheia

Isabella

Aletheia

Isabella