Kącik depresyjny

Lizbeth Rackham

A JA MAM WSZYSTKIEGO DOSYĆ!!!
Nie widzę sensu w moim życiu, każdy kolejny dzień jest taki sam, a ja do niczego nie dojdę, bo moje ambicje znacznie przewyższają to, co życie może mi zaoferować. A najgorsza jest ta naiwna i marzycielska część mnie, która wierzy, że wszystko ułoży się tak, jak chcę i nie pozwala marzeniom umrzeć...
Life is real...

Kaileena_Farah

Typowy dóóół... no, ale i tak bywa.
Nie będę Cię przekonywać, że życie ma sens i ta 'naiwna i marzycielska' część Ciebie ma racje, bo i tak mi nie uwierzysz. Jedyne, czego jestem pewna - przejdzie Ci. W zeszłym roku i dwa lata temu, miałam tak samo. Dzięki Anajulii i paru innym osobom zdołałam się jakoś podnieść... teraz uczę się optymizmu i myślę, że idzie mi coraz lepiej Wink

. Naprawdę możesz osiągnąć wszystko, co chcesz. Naprawdę.

Savvy

To ja dorzucę jeszcze jedną psychoporadę Wink

- nie musisz nigdzie dojść. Najważniejsza jest Droga. Ja od września, od kiedy wróciłam z Morza, mam dół głęboki jak Rów Mariański, nie jest się łatwo wygrzebać, w końcu im głębiej tym mniej światła, a ja nawet nie widzę jeszcze ani promyka... Ale, ale... to nie jest moje pierwsze spotkanie z takim stanem ducha i wiem, chociaż za każdym razem muszę sobie oczywiście udowadniać to po raz kolejny, że to 'normalni' ludzie są 'nienormalni' Very Happy

Ja tam wierzę, że Ci się uda, Lizbeth, puść sobie jakąś ukochaną płytę, poczytaj, daj się kopnąć emocjom. "With a little help from my friends" i wszystko się ułoży.

Elizabeth

Znam to Lizbeth. Czasem miewam podobnie. Natomiast aktualnie nie różnię się bardzo stanem ducha od Ciebie. Czuję się jak w bagnie. Życie to bagno. Nie wiem dlaczego, nie umiem tego tłumaczyć i o tym mówić. Mam doła, dziwnego i nietypowego, niewyjaśnionego. Źle się z tym czuję, a narasta to wieczorem. Mam w duszy taką pustkę, czekam na COŚ - nieokreślonego, nie-wiadomo-co, co nie nadchodzi. Beznadzieja....Ech...
Jednak wiem, że mi przejdzie. Zawsze przechodzi. Musi.
Lizbeth, trzymaj się! Obie się trzymajmy...

Scarlett

To chyba jakiś poprostu czas na jedne wielkie doły... ja nie jestem w stanie ruszyć ręką, bo jestem taka otępiała... nie wiem w co ręce włożyć, wszystkim się martwie i przejmuje, choć dusze to w sobie i udaje, że wszystko jest ok, co mnie jeszcze bardziej dobija, nie mam się komu wygadać, kto by mnie zrozumiał i po porostu jestem jednym wielkim kłębkiem nerwów.... ja już sama nie wiem... chcialabym, żeby coś mnie uszczęśliwiło, ale takiej rzeczy nie ma.. czuje się jakbym była na wielkim psychicznym kacu! Sory, że tak nudze, ale musiałam gdzieś to zapisać, a nie ciąge to ukrywać... chciałabym gdzieś uciec, uciec od samej siebie... to dobre określenie... Sad

porażka...

Giselle

Nie jestem może, żadnym psychologiem, bynajmniej, nie mam z tym nic wspólnego, ale tak sobie myślę, że jak ktoś jest w takim dole to mu się nic kompletnie nie chce. Jest mu tak smutno, że nie ma siły porządnie zabrać się za zmienienie swojego stanu. A to nie dobrze. W takim razie potrzebuje kogoś, kto mu pomoże, ktoś komu może zaufać. Każdy miewa czasami jakieś doły. Mniejsze lub większe. Ale one zawsze przechodzą! Razz

Więc nie ma sensu nakręcać się w smutkach i popadać w beznadzieję. Wink

Beh.

Uwaga, ten post nie będzie entuzjastyczny. Bez żadnego AAA!!!, chyba, że będzie to takie AAA!!! pełne bezradności.

Czuję się źle. Nie wiem - brak słońca, zła pogoda, nadmiar nauki - w każdym razie coś sprawia, że czuję sie tak zmęczona, że nie mam na nic siły. Mówię tu przede wszystkim o takim zmęczeniu psychicznym. Stan ducha, w którym nie uczę się, bo gdy tylko usiądę nad podręcznikiem od razu zamykają mi sie oczy i odkładam książkę z myślą "co ja chcę osiągnąć? Przecież i tak nie zdołam tego zrozumieć. Jestem beznadziejna. Do niczego w życiu nie dojdę..." a potem parę godzin ryczę w poduszkę przygnieciona swoją marnością i tępotą.
Coraz częściej muszę zmagać się z przerażającą świadomością, że nie zdam matury z matematyki. Nie zdam, bo nie można zdać mając 2 na półrocze, no nie zdam.
Z innych przedmiotów też nie jest lepiej, czuję sie jak jedyny na świecie człowiek, który w niczym nie jest dobry. Ja jestem średnia, albo poniżej poziomu. W niczym nie jestem bardzo dobra. I ta myśl jest chyba jeszcze bardziej przerażająca niż ta o maturze. I wiem, że studia medyczne to dla mnie kierunek zamknięty. A innej przyszłości dla siebie nie widzę.

Ach, cóż za dramat.

(Beh. wróciła, żeby sobie ponarzekać, zagońcie ją lepiej do nauki, żeby nie psuła wam humorów ;)

Scarlett

Nie no wsumie to masz racje, ja po prostu wpadłam może nie w doła, ale w melanholię... o to dobre słowo... poprostu nałożyło się kilka spraw, jak byłam sama... no ale teraz znów wróciłam do towarzystwa i jest ok... także ... to było chwilowe załamanie Razz

Savvy

Ale nam się zrobił depresyjny wątek Wink

Popieram Giselle, nie ma co się nawzajem nakręcać, bo będzie jeszcze gorzej.

Elizabeth

Beh! Mam bardzo podobnie, tylko, że nie muszę zdawać matury i jakoś trzymam się na 4 z matematyki - na serio, to nie wiem jakim cudem...Naprawdę Ci współczuję, bo załamanie psychiczne wywołane przez naukę jest niby powierzchownie błahe, lecz w głębi (zwłaszcza u ludzi o szerokich horyzontach i dużych ambicjach - a Ty taką jesteś Smile

) tragiczne. Wiem, bo miewam podobnie. "potem parę godzin ryczę w poduszkę przygnieciona swoją marnością i tępotą" Ja może nie ryczę, ale się dołuję, siedzę i gapię się w sufit, a z mózgu wychodzi mi tylko myśl o treści "ale z Ciebie leń, nic nie potrafisz, nic nie umiesz, nic nie osiągniesz" Strraszne. Oczywiście, po pewnym czasie to mija - bo okazuje się, że wcale taka beznadziejna nie jestem. No, ale na tą zmianę humoru, samopoczucia trzeba poczekać. Ona przejdzie i zapewne nie zostawi dużych śladów oo sobie. Bo przecież Behemotko, zdasz maturę. Oczywiście, że zdasz. Wierzę w Ciebie.

Scarlett, melancholia nie jest taka zła. Ja w niej tkwię niemalże naokrągło. Z bnatury jestem melancholijna (ładne słwo

)

A ja w bagnie jestem. I ono mnie wciąga coraz głębiej. Co prawda zaświecił promyk, ale nie wiem czy się przebije. Mam nadzieje, że jednak dotrze do mojej ciemnoty i rozjaśni życie. Na razie buduję sobie marmurowy grób. TAK MI SIĘ NIC NIE CHCĘ! A codzienna monotonnia i pogoda mnie dobija coraz mocniej...Ech...

Nawiasem, jakaś epidemia 'dola' się szerzy.

Anajulia

Savvy

Anajulia

Elizabeth

Savvy mam taki sam problem. Mnie OKROPNIE denerwuje 'pocieszanie', ale takie puste, proste, bez przemyślenia 'będzie dobrze' słyszę od koleżanki, która zaraz śmieje się i zapomina o mnie, nie obchodzi ją to, co czuję, pociesza - ot, tak. Bezsensu. Okropnie mnie to wkurza, doprowadza do furii, która później zmienia się w jeszcze większy dół sprawiony własnie przez takie puste pocieszenie. Ludzie tego nie widzą ? Że takie coś nie ma sensu, nie podnosi, a dołuję ?!
Inny problem, że podobnie jak Savvy często nie umiem należycie pocieszyć. Zwłaszcza osób, których nie znam za dobrze, a zależy mi na podniesienu ich na duchu. Co robię ? Dla mnie ważna jest OBECNOŚĆ. "Czasami trzeba usiąść obok i czyjąś dłoń zamknąć w swojej dloni, wtedy nawet łzy będą smakować jak szczęście" - Wacław Buryła. O właśnie. Ktoś się pomartwi, posiedzi z Tobą, nawet bez słów. Mnie to dużo to da. Na prawdę dużo. I tak pomagam innym, w ten sposób głównie.

Natomiast mogę jeszcze dopowiedzieć, co mnie teraz podniosło z tego bagna. Otóż - Promyk. Promyk drugiej osoby, ktora nieświadomie wysłała do mnie słońce. Odpisała na tak wyczekiwanego maila...To było to, czego potrzewbowałam. W tym przypadku akurat to mnie podniosło. Wyżej, ale nie na powierzchnie, bo dalej siedzę.
A! Dodam, że według mnie kluczem do pocieszenia, współczucia jest EMPATIA. Coś, czego aktualnie brakuje na tym świecie. Zastąpione zostaje głuputkim pocieszeniem, ech...jakie to wredne.

PEACE, LOVE, EMPATHY Exclamation

Scarlett

Ale zauważ Elizabeth, że nie wszystkie osoby są takie. Ja naprzykład, owszem pocieszam i staram się podnieść na duchu drugą osobę, ale może to co teraz napisze odwróci się przeciwko mine, ale i tak to zrobie. Nie możesz wymagać by osoby drugie cały dzień miały zpaprany (może to za mocne słowo, ale nie znalazłam innego), bo ty chcesz by w taki sposób cię pocieszyć, nie możesz wymagać, żeby inne osoby nie odczówały szczęścia, bo tobie jest źle. To moim zdaniem jest samolubne i egoistyczne. Nie chciałabym tego, żeby ktoś tak miał przeze mnie. Jeżeli ktoś do ciebie podejdzie i powie ci "Wszystko będzie ok...", a po tem zacznie cię rozweselać, śmiać się i cieszyć się ze wszystkiego to to dopiero podnosi na duchu Wink

Co do drugiego to zgadzam się (cytat), bo to faktycznie pomaga, tak samo jest ze zwykłym złapaniem za ręke, ale czy to nie jest to samo co powiedzenie "Będzie dobrze"? Przynajmniej ja tak uważam, wiem, że większość się z tym nie zgodzi i wyjde na idiotke pisząc to, ale cóż... zawsze mówie/pisze to co myśle i tyle... Smile

Savvy

Jak widać każdy ma inne preferencje, jeśli chodzi o pocieszanie Wink

A dzielenie się radością to coś zupełnie innego od rzucenia "Wszystko będzie dobrze" dla świętego spokoju, zbycia kogoś, kto się źle czuje. Wydaję mi się, że Elizabeth chodziło raczej o to, że takie sytuacje tylko pogłębiają poczucie niezrozumienia, a nie ma chyba niczego gorszego w dołku niż utwierdzenie się w przekonaniu, że nikt nie wie o co ci chodzi.

Scarlett

Może i racja, że powiedzenie na odczebke byle jakich słów to może dobić, ale czeba brać też pod uwage do kogo zwracamy się po pomoc? Czy do osoby, z którą poprostu znamy się od tak, bez bliższych relacji czy z osobą, którą lubimy, szanujemi w dwie strony...

Giselle

Co do tego pocieszania, to zgadzam się, ze sama obecność bliskiej ci osoby pomaga. Ale czasami zwykłe "będzie dobrze" usłyszane od kogoś też może pomóc. nie takie puste, jak już wspomniano, ale takie, w które się wierzy. Wszystko może mieć swoje dobre strony. Zależy z jakiej patrzy się perspektywy. Najgorsze jest zostawanie z problemem "sam na sam" i (jak Will) dźwigać brzemię. Wink

Mnie, samo przyznanie się (szczere) do problemu już pomaga.

Elizabeth

Scarlett, źle mnie zrozumiałaś, oczywiście nie mam na myśli tego, by być smutnym cały czas przez to, że i ja jestem. Chodzi mi o ignorancję problemu, a taką wykazują znajomi po usłyszeniu, że mam zły humor. Słowa 'nie martw się' to wyryta formułka - żeby grzecznie było, w gruncie nic nie znaczą. Potem nikt o tym nie pamięta, nie przejmuje się, nie obchodzi go to. I to jest denerwujące. Niech nie mówią nic, po prostu dadzą mi czas. Bo ja np. bez problemu mogę sama dźwigać brzemię, jak tyo Giselle ujęła. Bo tak mi jest najłatwiej, bo moje doły są dosyć specyficzne, praktycznie nikt ich nie rozumie, nawet ja. Same mi przechodzą, sprzyja im obecność bliskiej osoby i empatia, ale przechodzą SAME Smile

Scarlett

No ok, ale skąd wiesz, że te słowa nie są szere? Może to tylko tak wygląda z zewnątrz? Ja tam nie wiem, ale ja bym nie potrafiła po prostu walnąć regułki i tyle, koniec problemu...

Elizabeth

To się czuje, ja czuję. Wielu tak wali regułkami....

KresKa

Święta i początek 2008 roku były dla mnie... słowo ciężkie raczej nie pasuje do mojego położenia... Były... puste, smutne, żałosne? Nie chcę tutaj rozwodzić się nad kwestią "desakralizacji" świąt Bożego Narodzenia, które dzisiaj są tylko komercją, sztucznością i pomyłką ogólnie... Święta znaczą coraz mniej na płaszczyźnie duchowej, przynajmniej u mnie z każdym rokiem wszystko się wali i cały ten upragniony, oczekiwany czas przemyka gdzieś obok mnie zostawiając tylko żal, wzbudzając rezygnację, utwierdzając przekonanie o bezsensowności mojego losu. Ale ten stan rzeczy stworzył tylko podwaliny tego, co naprawdę podburzyło moją psychikę i odwróciło do góry nogami mniemanie o własnej osobie...

Kurde, to jest trudne, to jest cholernie trudne opisać wszystko, co się czuje, bo w końcu to, co czuję to jeden wielki bałagan...

Śmierć. (kurna, strzeliłam z grubej rury) To jest temat, zjawisko, sprawa nie do udźwignięcia przez wielu. Potrafisz radzić sobie ze śmiercią, dopóki nie spotyka ona kogoś z twoich bliskich lub póki sam nie musisz się z nią zmierzyć. Nie powiem, spotkałam się z nią kilka razy, dość blisko. Jednak w przypadku śmierci 80latka uważasz ją za kolej rzeczy, za coś nieuniknionego, co w końcu musiało nastąpić. Oczywiście nie raz towarzyszyły mi myśli typu, "co by było gdyby...", ale to mieściło się tylko w granicach moich chorych, hipochondryczno-egoistycznych dywagacjach. Pustych i nad wyraz nie realnych (z resztą wszystko jest nierealne dopóki nie staje się rzeczywistością, z czego wniosek, ze wszystko jednak realne jest). Śmierć to metafizyczne, niepoznane zjawisko przejścia z jednego życia do drugiego. Tak przynajmniej pojmuję to ja, zważywszy na fakt mojej religii/wiary/wyznania. Śmierć jest wszechobecna, w każdej niemal sekundzie ktoś gdzieś w przestrzeni umiera. Tyle słów spisano dla przybliżenia ludziom tajemnicy śmierci, dla ogarnięcia umysłem tego, czego w zasadzie ogarnąć się nie da.... Ironią losu nazwałabym, fakt, że na polskim przerabiamy teraz średniowiecze, epokę szczególnie naznaczoną tematem śmierci. Masakra. Uczysz się uładzonych formułek, wniosków, do jakich doszli inni ludzie, przyjmujesz je za prawdę najwyższą i jedyną po to tylko, żeby za dwa lata zdać jakiś egzamin otwierający Ci drogę do dalszego kształcenia, do którego przygotowania zatracają w tobie umiejętność samodzielnego myślenia....Myślisz schematami, tym, co ci wpojono. I jaką ma to wartość w zderzeniu z rzeczywistością?

Jednego dnia spotykasz człowieka, a drugiego dowiadujesz się, że już go nie ma. A tym, co w całej sprawie jest najbardziej niezrozumiałe są reakcje innych ludzi (lub ich brak) na śmierć drugiego człowieka. Zastanawiasz się, jaka reakcja jest w tym miejscu najwłaściwsza, jakiej oczekuje ogół, jakiej religia, jakiej rozum, jakiej ty sam? Co to wydarzenie ma wnieść w życie Twoje i innych ludzi? Ma coś zmienić? Co? A może po prostu trzeba przyjąć, że tak musi być, przejść z tym do porządku dziennego. A może jednak krzyknąć: NIE! Stworzyć własną ideologię, której istnienie sprawi, że twoja potrzeba "zrobienia czegoś" będzie zaspokojona...?

To wszystko jest denne.

A teraz tak po ludzku: 29.12.07 w okolicznej dyskotece zginął 16letni chłopak z mojej szkoły. W wyniku zadanego mu przez ochroniarza ciosu upadł, uderzając głową w posadzkę. Na to, czemu został uderzony przez ochroniarza jest kilka teorii: że wdał się w bójkę z kimś innym, a ochroniarz bijących się "rozdzielał", że tylko przyglądał się jakiejś bójce i 'oberwał' za kogoś innego, że pierwszy zaczepił ochroniarza... Bal bla bla... Wywleczono go z klubu i zostawiono na mrozie. Po jakimś czasie przyjechała karetka i zawiozła go do pobliskiego szpitala, gdzie według pracującej tam pielęgniarki reanimowano przez godzinę trupa (kurna, nie cierpię tego słowa). To są fakty. Chłopaka nie znałam, słyszałam o nim często, ale za Chiny ludowe nie mogę sobie go przypomnieć ze szkolnego korytarza. Kamil chodził z moją przyjaciółką do klasy, ponoć nawet, gdy przebywałam na przerwie z owąż klasą zabrał mi zdjęcie, które tejże przyjaciółce pokazywałam... Takie są fakty. Reakcje ludzi na śmierć Kamila były różne i podzieliłabym je na kilka grup:
1) Jego rodzina, klasa znajomi:
a) którzy szczerze rozpaczali
b) którzy rozpaczali, żeby się "pokazać", jacy to oni są biedni..
c) którzy głosili sztandarowe hasła "Je*ać ochroniarzy" i szukali usilnie sposobu, żeby śmierć chłopaka pomścić
2) Ludzie, którzy nie kojarzyli Kamila ni w ząb, przejęci jego śmiercią do głębi, zachowujący się w sposób conajmniej irytujący
3) Ludzie utrzymujący: "Nie znałem/am go, ma to w d..."

Widząc to wszystko... nie wiem, co jest 'słuszne' a co nie. Powiem tylko tyle, że TA śmierć mnie naprawdę poruszyła nie wiedzieć w gruncie rzeczy czemu... Z każdej z wymienionych postaw było po kawałku mnie. W końcu... wiem, ze nic nie wiem i czuję się nad wyraz bezsilna wobec wszystkiego, co się wokół mnie dzieje.

Tyle ja. dziękuję.

Beh.

Karottka

Ja jestem w kompletnym dole, kiedy tata odlatuje do Anglii, do pracy. Wtedy to najbardziej chce mi się płakać, a atmosfera robi się nerwowa. Ale myślę, że nie wszystko musi być takie straszne. Gdy zostaję sama, siadam gdzieś w kącie i śpiewam ,,Yo ho, Yo ho. A pirate's life for me" na okrągło. To mnie uspokaja. Połowę swojego życia pełnego dołków i wybojów ukrywam przed wszystkimi, bo tylko ta połowa pozwala mi być takim ,,duchowym piratem". W głębi duszy każdy jest zbuntowany sam w sobie. Powinien opowiedzieć o tym osobie godnej zaufania. Niestety, ale ja w realnym świecie nie mam takich osób. Nawet rodzina nie zna mojego charakteru na tyle dobrze, bym mogła im powiedzieć o tej drugiej połowie życia. To jest dla mnie ciężarem. Chciałabym komuś powiedzieć:
- Mam dosyć!
- Chcę, by smutki zniknęły!
Ale nie mogę... To jest dla mnie tak uciążliwe, jak dla was wasze problemy, możecie mi uwierzyć. Pocieszam się tylko piracką piosenką, której słów prawie nie znam w ogóle. Nikt nie umiał dotrzeć do sedna moich zachowań, dlatego mnie nie lubią. Bo nie lubi się tego, czego się nie zna. Ale czy ktoś kiedykolwiek się postara? Ja się staram. Staram się być otwarta, staram się nie ukrywać sekretów. Czym za to płacę? Niepowodzeniami. A to wszystko dlatego, że nikt nigdy nie zrozumie nas, ludzi z nieznaną duszą. Charakterem i zachowaniem nieznanym, mieszanym prawie, jak u pirata. To na prawdę ciężko jest powiedzieć komuś, że ukrywa się coś przed nimi. Wtedy najlepiej w ogóle nic nie mówić... Sad

Scarlett

Może nie zachacze konkretnie o twój główny problem... Ale doskonale cię rozumiem w kwestii nie rozumienia przez ludzi. U mnie jest tak samo, też to widze. W mojej klasie na dodatek panuje przekonanie, że jeśli nie jesteś w "grupie" najbardziej lubianych, praktycznie lepiej nie przychodz do szkoły, bo albo będą się patrzeć na ciebie ironicznie, albo poprstu powiedzą ci w twarz, że jesteś taka i owaka lub jeszcze spróbują ci dopiec w inny sposób. Przyznam przejmowałam się tym... kiedyś... ale teraz mi to zwisa. Znalazłam prawdziwą przyjaciółke, której moge powierzyć wszystko i więcej i wiem, że to zachowa dla siebie, pocieszy (jeśli zachodzi taka potrzeba), a przede wszystkim nie wyśmieje, co zazwyczaj inni robią. Bo w przeciwieństwie do nich, ja nie mam takich przyziemnych spraw jak to, że jakiś chłopak jest głupi, bo nie chce ze mną być itp. W głebi serca, mam piracką dusze, choś dla niektórych to jej poprostu śmieszne i staje się kolejnym powodem do drwin. Ja jak już napisałam całe szczęście już się na to uodporniłam, przyznaje że właśnie dzięki mojej przyjaciółce Smile

gdyby nie ona, to pewnie zalewałabym się łzami po każdym powrocie ze szkoły. Elizabeth, pewnie tego nie zrozumiesz, ale taka jest żeczywistość z mojej perspektywy, teraz nasza klasa nawet się wyciszyła, choć dalej znajduje oznaki, że się myle... Teraz widze, że to co się tam dzieje to jeden wielki obóz przetrwania, w którym wybiją się tylko najbardziej luzaccy i najbardziej zlewający wszystko i wszystkim. Ja taka nie jestem...